Suprise, surprise!

er is weer een hoop gebeurd, dus tijd voor een reisverslag! Er is zelfs zoveel gebeurd dat ik het op een notitie heb bijgehouden zodat ik niets vergeet op te schrijven :P Daar gaan we!

Ten eerste heb ik op advies van mijn betere (en soms slimmere) helft een goeie aankoop gedaan; een youth railcard. Met ondertussen al drie bezoekers op de planning en minstens zoveel dagjes Londen, Cambridge en Bury St Edmunds voor de boeg werd het tijd een betaalbare manier van treinreizen te zoeken. Maandabonnementen konden helaas niet uit, maar toen mijn slimme vriendje over de youth railcard begon was de keus gauw gemaakt; voor 30 pond een jaar lang maar 2/3e van je treinreizen betalen! :) Nou blijf ik hier geen jaar, maar korter kon niet, en met twee retourtjes Londen is 'ie al terugverdiend. Wel moest je er een pasfoto voor inleveren, digitaal, ik weet niet hoe het met jullie is maar ik heb geen digitale pasfoto's op mijn laptop :P Dus even creatief voor eigen fotograaf gespeeld, laptop op een boek voor de juiste hoogte, felle lamp op een omgekeerde pan zodat 'ie precies boven de computer kon schijnen, en glimlachen maar naar de webcam (op deze pasfoto mocht dat). Lach erom, maar ik had mooi twee dagen later een railcard binnen met mijn gezicht erop! :D

Naast het vullen van de vrije avondjes met dit soort activiteiten en met wilde plannen maken voor mijn bezoek, had ik ook de eer om op kat Millie te passen, zoals ik al schreef. Op één bijt- en krabwond na is dat vlekkeloos verlopen en als dank werd ik mee uit eten genomen naar een Indisch restaurantje, superlief! Dat was mijn eerste keer Indisch eten en het is goed bevallen :) Een restaurantje om te onthouden.

Even denken, heb ik nog iets doms gedaan onlangs? Ja, dat heb ik! Zoals mij al voorspeld was, heb ik mijzelf vorige week buitengesloten uit mijn appartementje. Voor dit soort toestanden hangt er dan ook een reservesleutel in het kantoor, waarvan ik de sleutel heb, althans had, want die zat dus vast aan mijn voordeursleutel.. oeps. Gelukkig is er doordeweeks altijd wel iemand op kantoor, en ook 's avonds laat loopt er regelmatig nog een dierenarts in en uit (ik weet alvast waar ik voor gekozen heb). Zelfs op zaterdag en zondag overdag zijn er nog wel mensen die het kantoor kunnen openmaken. Helaas was het uiteraard niet doordeweeks en ook niet zaterdag of zondag overdag, nee, het was zaterdagavond 8 uur, ik had geen geld en nog geen avondeten gehad en het was uitgerekend dat ene weekend waarin iedereen besloten had om er een weekendje tussenuit te gaan in Ierland/Schotland/ vul maar in. Daar kwam ik achter na ongeveer 5 verschillende mensen gebeld te hebben, toen was ik door mijn telefoonnummers en ook door mijn kalmte heen. Net toen ik dacht dat ik dan waarschijnlijk hongerig op de bank in Kevins huis zou belanden (daarvan had ik dankzij de katverzorging tenminste nog de sleutel...), kwam mijn reddende engel: de zijn-de-deuren-wel-op-slot-controleur. Nooit geweten dat die ook op zaterdagavond kwam maar ik kon de beste man wel zoenen! (Niet gedaan, niet gedaan). Uiteindelijk heb ik dus maar een halfuurtje buiten onder het vriespunt gestaan :D

Tussen mijn dagelijkse werkzaamheden door heb ik ook al een praktijkcasus meegepikt; ik kwam erachter dat de post mortem ruimte zich ook op dit terrein bevindt en vrijdag kwam er een merrie met placenta-ontsteking binnen die geëuthanaseerd was. Sneu uiteraard, maar voor mij een leerzame casus :) Ik heb al vele aanbiedingen om mee te lopen met de dierenartsen hier en ik zou niets liever doen dan morgen lekker in mijn werkschoenen de hort op gaan, maar ik moet van mezelf eerst mijn database afmaken. Streng he :P Overigens ben ik ook uitgenodigd voor het kerstfeest van de kliniek half december, met wat klinkt als een erg lekker kerstdiner, daar heb ik enorm veel zin in!

Over kookdingen gesproken; ik had vorige keer geloof ik iets gezegd over pepernoten en die heb ik ondertussen twee keer gebakken! Erg creatief door ten eerste mijn eigen speculaaskruiden te maken (baking mix van de supermarkt gemengd met de hopelijk juiste verhouding kaneel leverde zowaar een zeer acceptabele kruidenmix op!), en ten tweede weer ouderwets met kopjes, lepels en theelepels te werken want er is hier geen weegschaal. Internet heeft daar dan weer omzettabellen voor (zoveel gram lichtbruine basterdsuiker is precies een eetlepel, enzovoort). Tsja, basterdsuiker, dat hebben ze hier dus niet, ondanks dat ik dacht dat gekocht te hebben. De suiker die ik wél had gekocht smaakt naar drop maar deed het toch niet slecht in de pepernoten. Ik was in elk geval tevreden, en mijn collega's ook getuige de lege bak na ongeveer een ochtendje in de theekeuken te hebben gestaan.

Over pepernoten gesproken... UITERAARD heb ik het gaafste gedeelte van deze blog voor het laatst bewaard. Velen van jullie weten min of meer dat ik sinds een tijdje een enorme fan ben van de coolste a capella groep ooit: Pentatonix. Ken je Pentatonix nog niet, dan raad ik je ten zeerste af het volgende youtube filmpje te bekijken & beluisteren, want je wil gegarandeerd nooit meer iets anders horen. Dit is ECHT muzikaal :)

http://www.youtube.com/watch?v=lExW80sXsHs

(Denk eraan: het is een a capella groep. Alles wat je hoort, doen ze met hun stem. En dat zijn er maar vijf).

Enfin, nu iedereen snapt waarom ik zo'n enorme fan ben van Pentatonix, daarbij het feit dat ze de afgelopen weken voor het eerst door Europa tourden en daarbij óók Londen aandeden in de periode dat ik hier zat, kunnen jullie begrijpen dat ik obsessief het internet heb afgestruind naar kaartjes. Hartstikke uitverkocht natuurlijk, en toen er eindelijk een paar beschikbaar kwamen voor veelteveel geld, realiseerde ik me dat ik nooit meer de trein terug zou halen naar Newmarket. Stiekem had ik daar wel erg de balen van. TOTDAT. Er op de Pentatonix-facebook een deel-en-win-actie verscheen. Voor die fans die toevállig maandagmiddag tussen 12 en 1 niks te doen hadden en dan toevállig in Londen konden zijn om in het hoofdkantoor van facebook naar een intiem concert van Pentatonix te luisteren, inclusief een meet&greet en vraag&antwoord en dingen signeren en alles erop en eraan! WOW. Hoe cool!! Normaal doe ik nooit mee aan deel-en-win-dingen op facebook maar deze kon ik niet weerstaan! 'Deel en schrijf op waarom juist jíj erbij moet zijn'. Omdat ik pepernoten meeneem als jullie me uitkiezen? :)

Om een lang verhaal kort te maken; ik behoorde tot de winnaars!! Ongeveer 50% kans bleek later, slechts 40 mensen hadden op zo'n korte termijn dat moment nog vrij waarschijnlijk. Echter, ik mocht ook nog iemand meenemen. Eén van mijn collega's was geen optie, wist ik, want die moeten natuurlijk gewoon werken op maandag en bovendien kenden ze Pentatonix verder ook niet. Maarja ook zonde om zo'n plaats verloren te laten gaan! Ik besloot eens op facebook te neuzen welke mensen nog meer hadden meegewild en niet waren uitgekozen. Dat leverde niet zoveel op, totdat ik een berichtje van een Italiaans meisje zag dat ze zo verdrietig was dat ze niet bij de winnaars zat. Ze bleek een studente uit Londen te zijn en ik besloot in een opwelling haar een berichtje te schrijven of ze dan met mij mee wilde - binnen vijf minuten had ik een berichtje terug: YOU JUST MADE MY YEAR! Dat betekent ja :) Het was echt een goeie zet geweest want nu konden we alle voorpret met z'n tweetjes delen en Andrea bleek net zo'n enorme fan als ik!

En zo kwam het dat ik zaterdag en zondag doorwerkte aan mijn database (ik mocht van mezelf alleen weg als ik aan de 6000 regeltjes was en dat doel is gehaald), en maandagochtend op de trein naar Londen stapte! De trein, ja, ook zoiets. Had ik al gezegd dat het station in Newmarket zo klein en onbeduidend is dat men zich de moeite maar bespaard heeft er een kaartjesautomaat neer te zetten? Die dienen gekocht te worden in de trein bij de conducteur. Ik als rechtgeaarde Nederlander voelde me enorm opgelaten zonder kaartje in de trein. De conducteur was in geen velden of wegen te bekennen en zo kwam het dat ik pas op Cambridge een kaartje kon kopen. Ik hoor je denken, zo is zwartrijden wel heel makkelijk, maar zo werkt het dus niet, want je kan alleen door de poortjes het station uit als je ze een treinkaartje laat inslikken en uitspugen en dus staan er conducteurs bij de poortjes om kaartjes te verkopen aan ongelukkige zielen van afgelegen stations. Mij, dus. Maar de railcard kwam nu mooi van pas!

Na anderhalf uur stapte ik uit op Londen King's Cross (jeweetwel, van platform nine-and-three-quarters..) en daar stond Andrea al op me te wachten! Met een gids naar de juiste metro was het ideaal reizen en al snel stonden we, na een snelle kop koffie, voor de 'Facebook headquarters' in Londen. Je komt nog eens ergens. Eenmaal binnen moesten we intekenen via een Ipad (hoe kan het ook anders) en daarna kregen we zo'n ik-ben-belangrijk-koord-met-naamkaartje en konden we even rondlopen voordat het mini-concert van start zou gaan. Leuk feitje: het kantoor heeft een witte muur waarop iedereen iets kan schrijven met watervaste stift, de zogenaamde 'facebook-wall', uiteraard. Andrea en ik hebben dus iets op de échte facebook-wall achtergelaten! Zie foto's :) Na even wachten werden we opgehaald en gingen we een paar verdiepingen omhoog, liepen we door een ruimte met heel veel mensen en computers, en kwamen we in een ruimte waarvan drie wanden uit ramen bestonden waardoor er een prachtig uitzicht over Londen was. Waar ik totaal geen aandacht aan besteedde, want PENTATONIX WAS ER AL. Deze wereldsterren komen bij hun mini-concert niet 'op', met poespas enzo, maar staan gezellig te kletsen met iedereen en zwaaien vrolijk naar de binnenkomende fans. Cool. Andrea en ik vonden een plaatsje helemaal vooraan op een comfortabele bank en al snel zaten de slechts 40 uitverkorenen op hun plek en ging Pentatonix na een korte introductie van start met hun eerste nummer!

Uiteraard waren ze fantastisch, deze mensen zijn zo ongelofelijk muzikaal met z'n vijven en ze hebben overduidelijk zoveel plezier in muziek maken, heerlijk om naar te kijken en te luisteren! Na elk liedje was het tijd voor een heleboel vragen, die uitgebreid beantwoord werden (en met veel humor). We hebben zo, zo, zo ontzettend genoten. Al veel te snel was het tijd voor de laatste vragenronde en toen moest het er toch een keer van komen. Ik kreeg de microfoon in handen en na de groep eerst bedankt te hebben dat ze zoiets gaafs als dit deden, voegde ik eraan toe dat ik op facebook gezegd had 'homemade Dutch mini cookies' mee te nemen en dat dus ook gedaan had... grote hilariteit onder zangers én publiek was het gevolg, en verlekkerde gezichten! Ook nog een vraag gesteld natuurlijk ('oh, so we have to EARN the cookies?' werd er quasi-beledigd gezegd :P), waarop uitgebreid antwoord volgde, en toen volgde het laatste nummer en was het tijd voor een meet & greet! Ik heb de koekjes aan Kevin de beatboxer overhandigd en kreeg daarvoor een enorme en vrij onverwachte knuffel :D We hebben een tijdje gekletst over de band en wat ik in Engeland deed, daarna een foto gemaakt met Scott en met Avi (nogmaals, zie foto's), en daarna gingen ze met z'n vijven aan tafel zitten om alles te signeren wat er aangeboden werd (het gekste? Een laptop...). Tijdens de signeersessie gingen de pepernoten heel, héél snel op. Ik kocht een poster om te laten signeren en we hebben nog wat gekletst daarna want niemand had echt haast om te gaan, wat heel leuk was :) Andrea heeft vooral veel met Avi (de bas) gekletst, haar celebrity crush (net als ongeveer 95% van de andere vrouwelijke fans van Pentatonix). Helaas kreeg Avi al een aanzoek van een Japans meisje met zelfgeknutselde ring. Echt, daar zou ik nou NOOIT aan kunnen wennen als ik ooit beroemd zou worden :P Uiteindelijk was het toch echt tijd om te gaan en eenmaal buiten hebben we met 6 fans uit allerlei landen nog wat na staan kletsen en afscheid genomen met een grote groepsknuffel, gewoon omdat we allemaal zo overmatig gelukkig waren met deze dag :P

De rest van de dag was al even top! Met Andrea als gids heb ik heel Londen gezien, we hebben op de antiekmarkt van Covent Garden gesnuffeld, geluncht in Chinatown, rondgewandeld langs Buckingham Palace, de Houses of Parliament, London Eye, Westminster Abbey, daarna de prachtig versierde Oxford Street en Regent Street vanuit een dubbeldekkerbus bewonderd, langs University College London naar Andrea's huis gewandeld, een halfuurtje onze voeten laten rusten en gezellig met haar huisgenoten en vriend gekletst, en toen heerlijk taco's gegeten bij een Mexicaan en uiteindelijk geëindigd in een cocktailbar. Ik was nét op tijd voor de laatste trein naar Newmarket :P Niet nodig om te zeggen dat we afgesproken hebben elkaar gauw weer op te zoeken en ik ben altijd welkom in Londen en kan ook altijd blijven slapen! We hadden echt een klik samen, hoe leuk om op zo'n manier nieuwe vrienden te maken!

Nou, ik denk dat dit reisverslag wel lang genoeg is geworden - de foto's vertellen de rest :) Sluit ik af met het opgetogen bericht dat ik eindelijk een mini-kerstboompje gevonden heb voor weinig geld, in één van de charity shops uiteraard, dus die staat alvast gezellig te wezen hier voor de sfeer!

Liefs, Lau.

P.S. de site laat onder dit verslag niet alle 30 foto's zien die ik geplaatst heb. Als je klikt op 'ga naar het overzicht' (in groene letters onder de foto's) krijg je ze wel allemaal te zien :)
P.P.S. zojuist heb ik de kerstcd van Pentatonix gekocht. Prachtig. Luister vooral even hun versie van Little Drummer Boy op Youtube:
http://www.youtube.com/watch?v=qJ_MGWio-vc