(Net)working

Hoi allemaal,

het leek me hoog tijd eens een titel te kiezen die iets met werk te maken heeft! :) Ik heb jullie vorige keer beloofd iets te vertellen over een Grote Leuke Afleiding, maar deze heeft voor de verandering met (net)werken te maken. Vandaar!

Nadat René vertrokken was, heb ik me eerst maar weer twee dagen op mijn onderzoek gestort. Dat er daarna een Grote Leuke Afleiding kwam, was een perfect moment! Het zit zo: Rossdales, de kliniek waar ik mijn onderzoek doe, organiseert elk jaar een driedaagse nascholingscursus voor dierenartsen, steeds met een ander onderwerp. Dit jaar was het de Foal Care course, oftewel alles over de zorg rondom het jonge zieke veulen. Eén van mijn grote interesses, een fantastisch programma, internationale sprekers en deelnemers.. en onbetaalbaar voor een student. Wat een geluk dat ik toestemming kreeg om erbij te zijn! Ik voelde me drie dagen lang een enorme geluksvogel.

Het waren lange dagen, dat wel, hoewel ik denk dat de meeste dierenartsen meer moeite hadden met terug de collegebanken in van 9 tot 6 dan ik... Uit veertien verschillende landen kwamen de deelnemers aan deze cursus, waarvan ik het bijbehorende cursusboek trouwens ook gekregen heb, erg fijn! Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen maar ook een enkele oude bekende weer gezien. Veel dierenartsen vonden mijn onderzoek erg interessant, een goeie motivatie als ik weer achter mijn excelregeltjes zit! Het programma met lezingen was geweldig, beginnend bij de basis (hoe gedraagt een gezond veulen zich), daarna van problemen tegen het einde van de dracht naar vroeggeboortes en premature veulens, vloeistoftherapie, medicijnengebruik, maagdarmproblemen, hartproblemen, tot wormen en corrigerend hoefbeslag bij het jonge veulen, en nog veel meer. Want ze zijn erg schattig, die veulens, maar vanaf een medisch standpunt zijn ze toch echt héél anders dan volwassen paarden..! De nieuwste inzichten uit recent onderzoek kwamen natuurlijk ook voorbij en met name één lezing sprong eruit, met een geheel nieuwe kijk op de behandeling van zogenaamde 'dummy' veulens (voor de niet-veterinairen onder ons: veulens die zich wat 'dommig' gedragen na de geboorte en slecht op willen starten, naar men tot nu toe aannam door zuurstofgebrek tijdens de bevalling).

Dat was het educatieve programma. Maar.. er was ook een avondprogramma! Op de eerste avond stond er een bezoekje aan het National Horseracing Museum op de planning, met eten. Ik was er nog niet geweest, kon me niet zo goed voorstellen hoe je over zo'n onderwerp een museum kon maken, behalve met heel veel foto's van beroemde jockeys en trainers en paarden. Nou, die waren er ook, maar nog veel meer dan dat! Er was een deel met spullen die de dierenartsen vroeger gebruikten, er was een skelet van één van de beroemdste renpaarden (Hyperion, naar het schijnt een erg klein paardje waar niemand veel vertrouwen in had). Bizar was wel dat het bordje triomfantelijk vermeldde dat dit paard maar 9 paar ribben had, terwijl wij er toch echt elf telden allemaal... Natuurlijk was een deel van het museum ook gewijd aan de Royal Family, die al sinds mensenheugenis bij de paardenrennen betrokken zijn. Het mooiste deel was echter op zolder: daar was een namaak-renpaard, dat de bewegingen van een renpaard nabootste. In de grote kleedruimte kon je een prachtig jockeypak uitzoeken met bijpassende helm, daarna met enige instructies 'in het zadel', het paard werd ingeschakeld en je rende een volledige race uit! Hilarisch natuurlijk, en het mooiste was nog de enorme bak met 'Ascot-hoeden' (M/V) zodat de toeschouwers met de juiste uitstraling konden juichen! Nee, helaas heb ik het niet zelf uitgeprobeerd, en daar heb ik stiekem spijt van. Maar ik kom er vast nog wel eens!

De tweede avond stond er iets nog specialers op het programma.. het diner in de ruimtes van de Jockey Club. De Jockey Club is, ik mag het vast niet zo zeggen, een elitaire club van mensen die 'namens het Britse volk' alle waardevolle spullen uit de renwereld in Engeland in beheer hebben. Ze regelen het onderhoud van de trainings- en renbanen hier, ze bezitten een enorme collectie schilderijen (met renpaarden erop uiteraard), en allerlei huizen en vroeger gewonnen trofeeën enzovoort enzovoort. In de gebouwen van de Jockey Club, recht tegenover mijn flatje overigens, kom je als gewoon mens niet binnen, tenzij op uitnodiging. Daarom was het best bijzonder om er te zijn, hoewel ik met het elitaire gedoe niet zoveel op heb. Vroeger werd je lid via stemming, tegenwoordig moet je gevraagd worden. De meneer die ons rondleidde zei dat je beter niet gevraagd kon worden want het betekende vrijwillig een hoop werk verrichten. Dat is ongetwijfeld waar maar ik heb zo'n gevoel dat er vast ook voordelen zitten aan zo'n lidmaatschap. Hare Majesteit komt overigens ook zo af en toe langs. Om je maar even een idee te geven ;).

Maar, eerlijk is eerlijk, het was prachtig in die gebouwen, echt zoals je een Oud Engels landhuis van binnen zou verwachten, met hoge ramen met van die lange, dikke rode gordijnen, een grote open haard met een berg sofa's en fauteuils eromheen, en overal schilderijen aan de muren met een verhaal eraan. Links en rechts van deze 'zitkamer' waren twee eetzalen waar we konden dineren en dat was natuurlijk weer erg mooi gedekt maar vooral ook erg gezellig!

Na drie dagen en avonden gezellig tussen al die mensen te hebben doorgebracht, kwam het weekend weer een beetje eenzaam op me af! Een beetje wandelen en fietsen is altijd leuk, en koekjes bakken ook, maar een beetje saai wordt het soms wel. De week kabbelde voorbij met werken aan mijn onderzoek, dat uitgebreider en uitgebreider wordt, omdat steeds andere mensen steeds nieuwe vragen blijven stellen, dus mijn grootste uitdaging op dit moment is het beperkt te houden tot iets wat in april af kan zijn. De op één-na-grootste uitdaging ben ik ondertussen ook maar aan begonnen: statistiek. Wat heb ik daar tegenop gezien, maar uiteindelijk moet je toch een plan maken dus ik ben toch maar de boeken in gedoken om iets zinnigs op papier te zetten. Het was ondertussen duidelijk dat dit deel niet eenvoudig ging worden vanwege alle met elkaar verbonden onderzoeksvragen die we hebben, dus ik was aardig trots op mezelf toen ik afgelopen week mijn data uiteengeplozen had in statistische categorieën en een idee op papier had gezet over welke testen we zouden kunnen gebruiken - uiteraard met hulp van Lorraine, ik weet werkelijk niet wat ik zonder haar zou moeten beginnen. Vervolgens heb ik hulp op afstand gezocht - en gekregen - van de statistiekspecialist van onze eigen universiteit. Hij begon zijn eerste mail heel positief met 'Toch leuk dat je geprobeerd hebt zelf een plan te maken', waarop ik in een deuk lag, aangezien ik gelukkig een heel reëel beeld heb van mijn eigen statistische vaardigheden. Helaas betekent het ook dat ik nóg een keer alle patiëntendossiers door moet om nóg twee extra dingen aan mijn dataset toe te voegen.. zucht. Daar ga ik de komende week (en dit weekend) dus aan werken.

Verder heb ik al wel heel veel andere dingen gedaan; ik heb een groot deel van mijn uiteindelijke paper al geschreven voor zover ik kon, ik heb alle literatuur doorgespit en samengevat voor een latere vergelijking met mijn eigen resultaten, ik heb alle data omgezet in codes zodat het statistiekprogramma ze straks snapt, en (ook niet onbelangrijk) mensen achterna gezeten die nog data moeten aanleveren. Al met al was ik best tevreden met mezelf dit weekend, maar me ook heel bewust van hoeveel er nog moet gebeuren :P.

Gelukkig zijn er ook nog andere dingen om naar uit te kijken! Binnenkort gaat het stoeterij seizoen dan echt van start en ga ik lekker meelopen met de dierenartsen tussen de computerbezigheden door, daar heb ik heeeel veel zin in. Daarnaast komen over krap een maand mijn ouders en mijn zusje en haar vriend gezellig een lang weekend op bezoek! Daar kijk ik ook echt naar uit! Zoveel te zien en bij te praten..! :) Ook heb ik besloten volgende week te starten met Zumba hier in Newmarket. Toch sneller mijn halve voornemen waargemaakt dan ik vorige week dacht! ;) De grootste motivatie daarvoor was toch wel de meneer die elke 2 weken de deurmatten komt vervangen (vraag me niet waarom), en vorige week vroeg: 'have you moved since I last came in? You're always behind that desk!' Een duidelijker hint voor 'zou je niet eens wat meer bewegen' kun je niet krijgen, denk ik. En het feit dat mijn paardenwerkbroek niet meer past, hoewel dat ook kan liggen aan de dikke maillot die ik eronder droeg, want het kan aardig koud zijn hier als je met je kont in de modder valt. En dat gebeurt nou eenmaal als je Lorraine gaat helpen met paarden voeren in een weiland waar je tot je knieën in de modder zakt in laarzen die vijf maten te groot zijn. Vandaar!

Last but not least: volgende week is verhuisweek! Op 31 januari verlaat ik mijn knusse maar ietwat eenzame flatje en ga ik weer terug naar Bonnie en Robin, die het erg gezellig vinden dat ik terugkom (en Charlie de hond vast ook). Bonnie heeft al allemaal plannen om samen de keuken in te duiken en heerlijke dingen te bakken, dus ik ben heel benieuwd! Al zal ik het hardop meezingen met de radio hier wel missen :P

Tot blogs!
Liefs, Laura.