Shop 'til you drop

Heehoi allemaal!

Mijn laatste bericht is schandalig lang geleden, dus tijd voor een update! Te beginnen bij zaterdag, eigenlijk ook een werkdag voor mij, maar toen Brent en Justin vroegen of ik meeging naar het meer om een boottochtje te maken (vrienden van hen hebben een boot) hoefde ik niet lang na te denken! Lorenzo vond het prima dat ik een vrije middag nam (you are my friend especial!) en zo gingen we richting meer. We namen een iets andere ingang dan gemiddeld, aangezien ze deze dag ineens entree vroegen en een 'vrije gift' van 10 dollar erbovenop. Bij vrije gift stel ik me altijd voor dat je dat dan zelf graag wil geven, maargoed. Wat wij dus deden is naar de boot zwemmen, ze kunnen moeilijk alle oevers van het meer controleren, toch? Philip vertelde trouwens later dat hij doodleuk naar de ingang gelopen was, 'hi!' zei tegen die mensen, die vrolijk 'hi' terugzeiden en dat was dat. Zo streng was men dus ook weer niet. Het was in elk geval een prachtig plekje, dat meer, met heuvels met naaldbomen ernaast en het fijne is: nergens drijven plastic zakken, colablikjes of andere troep in het water. We gingen met de boot helemaal naar het eind van het meer, waar we voor anker gingen en lekker ronddobberden op onze luchtbedden. Natuurlijk had de boot een koelkast aan boord met een overvloed aan eten en drinken, dus we waren allemaal voorzien. Helaas deed de muziek het niet, maar toen een van de aanwezigen voorstelde om dan maar zelf te gaan zingen, was men ook weer niet zo enthousiast :p. In elk geval was het een leuke middag, en op de terugweg gingen we langs een winkel helemaal vol fruit, geweldig. Heb je ooit van limoenkomkommers gehoord? Ik vroeg me dus ernstig af of die nou naar limoen of naar komkommer smaken, maar het is als volgt: ze zien eruit als limoenen en ze smaken als komkommers. Volg je het nog? Ze zijn in elk geval erg lekker. Verder heb ik geel-met-rode kersen gehad, die er meer uitzien als nectarines in kersvorm maar wel precies smaken als rode kersen. Wat een vreemde wereld. Overigens hebben we ook twee heerlijke zelfgebakken (door die winkelmensen dan) perziktaarten meegenomen. Die avond aten we weer bij de vrienden van Brent en Justin, van wie ook de boot wss, en we speelden hartenjagen. Dat hebben ze me een week geleden geleerd, toen won ik dik, nu verloor ik dik want ik kreeg elke ronde de schoppen vrouw (dat levert veel punten op en het doel is zo min mogelijk punten). Maar de tweede ronde was ik tweede, ik was bijna eerst maar Adam deed shoot the moon en ik had het te laat door dus toen won hij (shoot de moon is proberen alle mogelijke punten in een ronde te krijgen, en als je dat haalt, dan mag je kiezen tussen 26 punten van jouw score afhalen of de anderen er 26 punten bij geven). Het is een erg leuk spel in elk geval!

En dan zondag. Brent en Justin gingen 's ochtends naar het vliegveld om Taryn op te halen. Kun je het je voorstellen, dat je 10-jarige dochter met het vliegtuig naar oma gaat om te logeren? My goodness. In elk geval, Taryn is dus weer thuis sinds zondag, een erg aardig meisje en ze was enorm blij met het armbandje dat ik voor haar meegenomen had. En die zondagmiddag was het zover: shoptijd!! Justin nam me mee naar een grote shopping mall (hij houdt van shoppen, Brent niet) en we hebben allerlei soorten kledingwinkels gezien, terwijl in de grote loophal mensen massages ondergingen of hun haar lieten doen. We zijn in een dure winkel geweest, Nordstrom, waar je Calvin Klein-jurkjes in de opruiming vindt voor 'maar' 115 dollar (dat was dus het type: windowshopping) en in de goedkopere winkels met restjes uit de windowshopping-stores. Ik heb me wel vermaakt, hoewel ik helaas mijn zomerjurkje niet gevonden heb. Wel heb ik voor de lol foto's gemaakt in het pashokje van alles wat ik gepast heb, dus daar kunnen we nog om lachen als ik weer thuis ben. Het gaat daar trouwens een beetje anders dan hier, er zit een slot op de pashokjes en ze maken er speciaal een voor je open, maar zodra je de deur achter je dicht laat vallen is hij weer op slot. In de paskamer is een grote spiegel en daar moet je dus blijkbaar maar bekijken wat je overal van vindt. Ik vind het Hollandse shoppen toch leuker, met z'n allen voor die grote spiegels in de winkel. Hoe dan ook, ik heb een witte tanktop gekocht, een mooie spijkerbroek en een erg leuk giletje dat eigenlijk iets aan de prijzige kant is (merk DNKY dus dat was te verwachten) maar hij stond zo mooi en ik heb in Nederland al tijden om zo'n ding gezocht. Omdat mijn andere twee aankopen goedkoop waren heb ik hem toch maar meegenomen :p. Ik had overigens mijn galajurk ook wel in Amerika kunnen kopen, wel vier voor de prijs waarvoor ik mijn eigen gekocht heb in Nederland.. ze waren in de opruiming, 19 dollar voor een galajurk, kun je het je voorstellen? De prijzen zijn hier trouwens wel een beetje misleidend, want bij de kassa komt er nog belasting bovenop! En natuurlijk werd er meteen naar mijn ID gevraagd toen ik met mijn creditcard begon te wapperen... ik moet echt eens iets aan mijn volwassen uitstraling doen. Justin mopperde zogenaamd dat ik hem wel erg veel geld kostte, want hij had een fortuin uitgegeven tijdens het shoppen terwijl hij mij had meegenomen om te shoppen. Ik kaatste terug dat hij natuurlijk niet per se zijn zwembroekencollectie van 50 naar 53 had hoeven opvoeren, wat echt waar is want hij had het me zelf verteld, en daar moest hij dan weer om lachen.

Maandag was het natuurlijk weer gewoon werkdag, en deze keer had Lorenzo zijn complete familie meegebracht! Vraag me niet hoe je al die namen spelt, maar hij had zijn vrouw Carmen, dochter Ruby (13) en zoons Alehandro (14), Hay-sus (11) en Dani (4? 5?) mee, en zelfs nog een neef die 28 jaar was en van wie ik de naam niet heb onthouden helaas. Nadat we elkaar een kwartier kenden probeerde Ruby mij aan haar neef te koppelen, waarvoor ik vriendelijk bedankt heb.... Maar verder was het een erg gezellige dag en het werk was natuurlijk een stuk sneller gedaan. Verder komt er deze week een fotografe voor de paarden, die er dan allemaal tiptop uit moeten zien dus dat wordt leuk, en er komt een zeer beroemde (alweer) fokster uit Brazilie om naar de paarden te kijken, zaterdag geloof ik.

Js, en zaterdag gaat er iets gebeuren: Justin en Brent gaan met de kinderen naar Hawaii op vakantie! Dat betekent dat ik de laatste vier dagen van mijn verblijf het huis voor me alleen heb, met overdag Lorenzo en verder Rick om de boel in de gaten te houden. Even een aanpassing natuurlijk, maar liever dit dan mijn vlucht vervroegen - wie weet wat voor enge luchthavens en overstappen je dan allemaal moet maken en wat dat allemaal weer gaat kosten. Omdat Philip er ook niet is (die vertrekt de 30e naar Canada voor een show of iets dergelijks) is Lorenzo degene die mij naar de luchthaven brengt op 31 juli, 's ochtends vroeg. Het loopt dus allemaal ietsje anders, maar Brent en Justin hadden deze vakantie al lang gepland en de scholen beginnen hier wat eerder dan in Nederland (ze hebben zelfs huiswerk in de zomervakantie! Niet te geloven) dus als ze weg willen, dan moeten ze nu gaan. Ik red me wel in elk geval, er ligt nog een gigantische stapel films op me te wachten die ik 'gezien MOET hebben' (ze zijn verbaasd hier wat ik allemaal niet gezien heb en wie ik allemaal niet ken, want Brent en vooral Justin weten alles van elke acteur, actrice, zanger en zangeres en van alle bands die je maar kan verzinnen).

Ik hoorde overigens dat er al een aantal ansichtkaarten aangekomen zijn, waarover blijheid - de postkantoren hier zijn erg grappig, het is net als vroeger, je moet zelf alle postzegels plakken en overal stempels op zetten en dan nemen ze je kaarten mee. Vrij snel nadat ik hier was kreeg ik een kaart van opa en oma, die 'Mrs Laura Smit' op de kaart hadden gezet. Iemand van het postkantoor had daar een vraagteken achter gezet (oma, mrs betekent dat je getrouwd bent) en Justin vertelde toen we op het postkantoor waren de vrouw achter de balie dat er tot de 31e een Laura Smit bij hun logeerde. Dat schrijven ze dan op een memobriefje en dan komt het allemaal goed met de post. Kun je het je voorstellen dat je dat in Nederland doet? Ik had binnenpret in elk geval :p. Tante Inez, ik kijk erg uit naar de tekeningen, wat ontzettend lief om die te sturen, ik hoop dat ze op tijd zijn. Pap en mam, er is nog niks uit Frankrijk, maar ik heb goede hoop dat er voor de 31e nog wel wat aankomt. Lorenzo heeft me al laten beloven dat ik een ansichtkaart hierheen stuur als ik weer thuis ben, voor hem. Hij blijft maar vragen of ik echt niet terugkom. Oh en Els, fijn dat Psybrina zich zo op haar plek voelt. Wat grappig dat Escondhio zo weg van haar is. Hij wordt al een echte puberhengst hoorde ik van Laura! Succes :p

En zo ben ik eigenlijk in mijn hoofd al bezig met de terugreis, wat natuurlijk nog helemaal niet moet. Brent vroeg me of ik, als hij me een cheque in dollars uitschreef, die zou kunnen innen in Nederland. Daar had ik geen idee van (iemand?) maar ik vroeg hem waarom hij dat zou doen. Omdat ik hier gewerkt had natuurlijk. Ondanks mijn heftige protest zei hij 'we hebben nog een week om het te regelen' en daarmee was de kous af. Vervolgens bracht ik ter sprake dat ik ze nog op een etentje wilde trakteren voordat ik wegging, waarop Brent natuurlijk heftig in protest ging, maar ik heb voet bij stuk gehouden. Ik zei: kies maar uit waar jullie het liefst naartoe gaan. En wat was het antwoord? Jullie mogen drie keer raden.

'You know what's our favorite?' zei Brent. 'McDonalds!!' Toen hij mijn gezicht zag, zei hij snel 'but we can go to some place in town, I guess'. Nou, ik vind het prima als ze naar de Mac willen, maar het zou mijn eerste keus niet zijn! :p

Nou mensen, de plicht roept (hoor je hem roepen mam?) dus ik ga ervandoor. I hope you enjoy the story, en er komen er nog wel meer!

Liefs, Laura.

p.s.: bijna vergeten...ik kreeg mail dat ik officieel ben ingeloot bij diergeneeskunde, en er schijnt thuis een berg post op me te wachten. Onder andere een uitnodiging voor het eerstejaars-weekend in september, dat gehouden wordt in... jawel, Summercamp Heino! Kan ik mooi naar huis tussendoor :p