Meet & Greet
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Laura
16 Juli 2008 | Verenigde Staten, Cool
Heehoi allemaal!
mijn werkdag zit er weer op en surprisingly genoeg zit er niemand achter de computer nu, dus grijp ik mijn kans om een berichtje te schrijven. Normaal doe ik dat 's avonds erg laat of 's ochtends erg vroeg, wat mijn toch al twijfelachtige nachtrust niet ten goede komt. In de afgelopen vijf dagen was mijn vroegste bedtijd half 12 (maximum half 2), terwijl mijn wekker consequent 's ochtends om 7 uur afgaat. Het om 7 uur opstaan gebeurt dan ook steeds minder consequent, kortom, het wordt tijd om weer eens een normale bedtijd aan te houden anders kunnen ze me straks opvegen.
Wat is er de afgelopen dagen gebeurd? Er zijn weer mensen komen kijken naar de paarden, dat was gisteren om precies te zijn, en zo leer ik langzamerhand steeds meer mensen uit de Amerikaanse paardenwereld kennen, wat natuurlijk erg leuk is. Maar in dit geval ging het om een vrouw van in de 70, volgens de mensen om mij heen de meest bekende fokster van Amerika, onlangs opgenomen in een hall of fame, fokster van Afire Bey V en eigenaresse (geweest?) van Pershahn El Jamaal. Els, dit zegt jou vast een hoop. Ik ben erg slecht in het onthouden van namen maar volgens mij heette ze Sheila of iets in die trant (spellen kan ik al helemaal niet). Ze kwam samen met Carol (geloof ik, maar pin me er niet op vast), de fokster van Showcase en nog een hele hoop andere arabieren die het erg goed doen in de sport. Hoe dan ook, de hele farm moest er pico bello uitzien, kregen wij te horen om 10 uur, met de mededeling dat de dames om 12 uur zouden arriveren. Dat was natuurlijk enorm op tijd, gezien het feit dat er zo'n 8 paarden nog gewassen moesten worden, alle stallen op 1 na uitgemest, de hele farm opgeruimd en schoongeveegd en afgespoten en weet ik wat nog meer. Met vereende krachten en vol goede moed kregen we het dan toch voor elkaar. Onze gasten waren erg vriendelijk en ik vond het ontzettend leuk om ze te ontmoeten - mensen van wie je veel kan leren! Mijn oren maken overuren hier in Amerika want ik probeer naar alles te luisteren en vooral alles te onthouden: gesprekken met fokkers, met dierenartsen, ik krijg er geen genoeg van. Hoewel de dierenarts die hier vanmiddag was toch wel erg geschokt was toen ik hem onthulde dat tulpen oorspronkelijk uit Turkije komen, tot grote hilariteit van ons beiden :p 'I learn something every day', zei hij daarop, en dat is natuurlijk ook zo. Op het nut van dit weetje ga ik verder niet in :p.
Overigens krijg ik wel te maken met steeds meer kleine ongelukjes: paarden die op mijn voet staan, onhandigheidjes met messen, mijn hand tussen een paard en een deur (twee keer, jeweetwel, een ezel in het algemeen...), een paard dat zijn hoofd stoot aan mijn hoofd, gestruikel over drempels..bepaalde genen beginnen zich dominant te gedragen (he pap?). Anyway, ik leef nog en het valt allemaal wel een beetje mee, maar het blijft uitkijken natuurlijk.
Wat goed nieuws is, is dat de lucht al een paar dagen behoorlijk helder is. Er waait een lekker briesje dat daar waarschijnlijk de oorzaak van is en dan ziet Californie er ineens toch nog een stuk mooier uit. Daarnaast heb ik vandaag met Brent voor veulenschetser gespeeld (ja Els, hier doen ze dat zelf, wist je dat?), dat wil zeggen dat je een officieel papier invult met daarop alle aftekeningen die je nieuwgeboren veulen heeft. Het is voor registratie in het stamboek, mocht je paard ooit gestolen worden (of een identiteitscrisis krijgen), dan kun je aan de hand van die informatie het paard weer terugvinden. Het is nog een heel gedoe, je moet het vooraanzicht van het rechterachterbeen en het zijaanzicht van het linkervoorbeen enzovoort enzovoort, maar dan moet je wel weten wat men in de paardenwereld als links en rechts beschouwt - en het veulen moet stilstaan. Gelukkig staat het paard al voorgedrukt op je blaadje dus je hoeft alleen de aftekeningen er maar in te tekenen. Leuk werk, maar hoe meer aftekeningen je paard heeft (sokken, blesjes, kolletjes, snebjes, half-witbeen, witbeen....), hoe meer werk je ervan hebt.
Oh by the way, een belangrijke mededeling voor jou pap, toen ik Brent uitlegde waarom ik zo moest lachen na jouw sms-vraag over hoe de appeltaart hier smaakt, zei hij dat hij wel eens naar Holland zou komen en dan een appeltaart voor je zou maken. Dat je het even weet :p
Mijn Spaans gaat overigens hard vooruit, ik kan tot tien tellen, een aantal dieren benoemen, zeggen dat de deur open en dicht moet, ik weet het verschil tussen een beker en een zoen (baso en beso, dus dat je je niet vergist als je iemand om een beker vraagt), en nog veel meer nuttige informatie die de dagelijkse communicatie tussen mij en Lorenzo aanzienlijk verbetert. Enig taalgevoel is daarbij wel nodig. Ik citeer:
'Alfalfa popo no like horses'.
Dat wil zeggen dat het hooi waarop gepoept is weggehaald kan worden omdat de paarden dat toch niet meer opeten, want daar houden ze niet van. Ik zei het al, taalgevoel kan erg helpen. Maar wel ontzettend aardig dat hij elke morgen een donut voor me meeneemt!
Dat was het wel zo'n beetje voor deze keer, ohja ik heb gister ansichtkaarten gekocht die ik nog moet versturen, dus die ga ik zo eens schrijven, en dan is het tijd voor een siesta in een poging mijn slaapuren wat op te vijzelen. Eten doen we toch niet voor 9 uur, dus tijd zat. Ik wens mijn eigen familie een goede thuisreis (aangezien ik las dat de reactie op het vorige verhaal jullie laatste reactie uit Frankrijk was, ik moet toch nog eens navragen wanneer jullie dan precies teruggaan), en de rest nog een goede vakantie! Jullie horen van mij :)
Liefs, Laura.
mijn werkdag zit er weer op en surprisingly genoeg zit er niemand achter de computer nu, dus grijp ik mijn kans om een berichtje te schrijven. Normaal doe ik dat 's avonds erg laat of 's ochtends erg vroeg, wat mijn toch al twijfelachtige nachtrust niet ten goede komt. In de afgelopen vijf dagen was mijn vroegste bedtijd half 12 (maximum half 2), terwijl mijn wekker consequent 's ochtends om 7 uur afgaat. Het om 7 uur opstaan gebeurt dan ook steeds minder consequent, kortom, het wordt tijd om weer eens een normale bedtijd aan te houden anders kunnen ze me straks opvegen.
Wat is er de afgelopen dagen gebeurd? Er zijn weer mensen komen kijken naar de paarden, dat was gisteren om precies te zijn, en zo leer ik langzamerhand steeds meer mensen uit de Amerikaanse paardenwereld kennen, wat natuurlijk erg leuk is. Maar in dit geval ging het om een vrouw van in de 70, volgens de mensen om mij heen de meest bekende fokster van Amerika, onlangs opgenomen in een hall of fame, fokster van Afire Bey V en eigenaresse (geweest?) van Pershahn El Jamaal. Els, dit zegt jou vast een hoop. Ik ben erg slecht in het onthouden van namen maar volgens mij heette ze Sheila of iets in die trant (spellen kan ik al helemaal niet). Ze kwam samen met Carol (geloof ik, maar pin me er niet op vast), de fokster van Showcase en nog een hele hoop andere arabieren die het erg goed doen in de sport. Hoe dan ook, de hele farm moest er pico bello uitzien, kregen wij te horen om 10 uur, met de mededeling dat de dames om 12 uur zouden arriveren. Dat was natuurlijk enorm op tijd, gezien het feit dat er zo'n 8 paarden nog gewassen moesten worden, alle stallen op 1 na uitgemest, de hele farm opgeruimd en schoongeveegd en afgespoten en weet ik wat nog meer. Met vereende krachten en vol goede moed kregen we het dan toch voor elkaar. Onze gasten waren erg vriendelijk en ik vond het ontzettend leuk om ze te ontmoeten - mensen van wie je veel kan leren! Mijn oren maken overuren hier in Amerika want ik probeer naar alles te luisteren en vooral alles te onthouden: gesprekken met fokkers, met dierenartsen, ik krijg er geen genoeg van. Hoewel de dierenarts die hier vanmiddag was toch wel erg geschokt was toen ik hem onthulde dat tulpen oorspronkelijk uit Turkije komen, tot grote hilariteit van ons beiden :p 'I learn something every day', zei hij daarop, en dat is natuurlijk ook zo. Op het nut van dit weetje ga ik verder niet in :p.
Overigens krijg ik wel te maken met steeds meer kleine ongelukjes: paarden die op mijn voet staan, onhandigheidjes met messen, mijn hand tussen een paard en een deur (twee keer, jeweetwel, een ezel in het algemeen...), een paard dat zijn hoofd stoot aan mijn hoofd, gestruikel over drempels..bepaalde genen beginnen zich dominant te gedragen (he pap?). Anyway, ik leef nog en het valt allemaal wel een beetje mee, maar het blijft uitkijken natuurlijk.
Wat goed nieuws is, is dat de lucht al een paar dagen behoorlijk helder is. Er waait een lekker briesje dat daar waarschijnlijk de oorzaak van is en dan ziet Californie er ineens toch nog een stuk mooier uit. Daarnaast heb ik vandaag met Brent voor veulenschetser gespeeld (ja Els, hier doen ze dat zelf, wist je dat?), dat wil zeggen dat je een officieel papier invult met daarop alle aftekeningen die je nieuwgeboren veulen heeft. Het is voor registratie in het stamboek, mocht je paard ooit gestolen worden (of een identiteitscrisis krijgen), dan kun je aan de hand van die informatie het paard weer terugvinden. Het is nog een heel gedoe, je moet het vooraanzicht van het rechterachterbeen en het zijaanzicht van het linkervoorbeen enzovoort enzovoort, maar dan moet je wel weten wat men in de paardenwereld als links en rechts beschouwt - en het veulen moet stilstaan. Gelukkig staat het paard al voorgedrukt op je blaadje dus je hoeft alleen de aftekeningen er maar in te tekenen. Leuk werk, maar hoe meer aftekeningen je paard heeft (sokken, blesjes, kolletjes, snebjes, half-witbeen, witbeen....), hoe meer werk je ervan hebt.
Oh by the way, een belangrijke mededeling voor jou pap, toen ik Brent uitlegde waarom ik zo moest lachen na jouw sms-vraag over hoe de appeltaart hier smaakt, zei hij dat hij wel eens naar Holland zou komen en dan een appeltaart voor je zou maken. Dat je het even weet :p
Mijn Spaans gaat overigens hard vooruit, ik kan tot tien tellen, een aantal dieren benoemen, zeggen dat de deur open en dicht moet, ik weet het verschil tussen een beker en een zoen (baso en beso, dus dat je je niet vergist als je iemand om een beker vraagt), en nog veel meer nuttige informatie die de dagelijkse communicatie tussen mij en Lorenzo aanzienlijk verbetert. Enig taalgevoel is daarbij wel nodig. Ik citeer:
'Alfalfa popo no like horses'.
Dat wil zeggen dat het hooi waarop gepoept is weggehaald kan worden omdat de paarden dat toch niet meer opeten, want daar houden ze niet van. Ik zei het al, taalgevoel kan erg helpen. Maar wel ontzettend aardig dat hij elke morgen een donut voor me meeneemt!
Dat was het wel zo'n beetje voor deze keer, ohja ik heb gister ansichtkaarten gekocht die ik nog moet versturen, dus die ga ik zo eens schrijven, en dan is het tijd voor een siesta in een poging mijn slaapuren wat op te vijzelen. Eten doen we toch niet voor 9 uur, dus tijd zat. Ik wens mijn eigen familie een goede thuisreis (aangezien ik las dat de reactie op het vorige verhaal jullie laatste reactie uit Frankrijk was, ik moet toch nog eens navragen wanneer jullie dan precies teruggaan), en de rest nog een goede vakantie! Jullie horen van mij :)
Liefs, Laura.
-
17 Juli 2008 - 07:42
Ome Robert:
Niet zo handig dat je bedtijd op het internet zet, je ouders kijken mee... -
18 Juli 2008 - 10:39
Mama:
hee lautje,
Zit weer thuis achter de computer en lees je laatste nieuws. Als het goed is, heb je 2 sms-jes van papa gehad met "nieuws uit Utrecht". we zijn aan het opruimen, het is echt hollands zomerweer (grijs, niet zo warm en soms een beetje nat). wees maar blij dat je nog in CA zit!
Let je wel een beetje op je bedtijd ? (dit schrijf ik even n.a.v. de reactie van oom Robert, anders denkt hij dat we je niet in de gaten houden......)
Liefs, mama -
18 Juli 2008 - 10:55
Anne Smit:
Heey lievuh lautjuh...
Leuk dat je elke keer van die lange verhalen schrijft. Nu kan ik ook een langer verhaal schrijven want ik ben weer thuis en daar is de computer veel beter dan op vakantie. We hebben wel een leuke vakantie gehad maar zonder jou is het toch altijd anders. Nu ben ik lekker weer thuis aan het genieten van alle dingen die we hier hebben. En dat je steeds van die ongelukjes krijgt, daar had ik op vakantie ook nogal last van. Bult op m'n kop bij de glijbaan van het zwembad, voet geschaaft door putjes bij het zwembad, nagel gebroken door naadjes van de glijbaan bij het zwembad.... enzovoort.
Gelukkig ben ik weer thuis, dus heb ik daar iets minder last van. Nu wens ik je nog veel plezier en hopelijk hoor ik weer snel van je. xxx Anne -
18 Juli 2008 - 15:36
Cedes:
Hoi Laura,
We zijn weer terug in Nederland met Psybrina en alles gaat goed. De vrouw die jij bedoeld is Sheila Varian en is een autoriteit op het gebied van de arabieren in de States. De andere vrouw is Carol Steppe en heeft een stoeterij in Santa Ynez, waar we nog even geweest zijn.Hengstnaam: Showkayce Stoeterij: Daydream arabians.
Het is hier nu ongeveer 17 graden, wel iets anders als 41 graden in Reno.
Groetjes
Cedes -
22 Juli 2008 - 18:47
Els:
hier gaat alles goed.
Psybrina is al helemaal thuis en op d'r plek. alsof ze hier al jaren staat, het is een erg lieve merrie. Staat lekker buiten te grazen, nog wel alleen naast Jada.
Escondio is helemaal weg van haar en loopt langs de omheining met haar op.
Zie uit naar je volgende berichtje.
Liefs Els -
23 Juli 2008 - 15:04
Inez:
Het is toch erg leuk om je verhalen te lezen. Wat een bijzondere wereld. Bram snapt er maar niets van dat je zover op vakantie bent. Hij heeft een tekening voor je gemaakt (Roos ook) ze zijn op de post. Ik hoop dat ze optijd komen??
Liefs
Inez
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
