Auch!

Heehoi allemaal!

Iedereen heeft wel van die dagen. Dat je pech hebt en het maar beter kan accepteren, want het gaat er toch niet beter op worden. Vandaag lijk ik zo'n dag te hebben.

Het begon vanochtend al goed. Omdat het brood op was, besloot ik een hamburgerbroodje te roosteren en er jam op te doen. Nou verwacht je van een broodrooster dat hij het brood omhoog laat springen als het klaar is. Dat gebeurde dus niet, en toen ik van de wc af kwam, was mijn broodje zwart. Gelukkig floot op dat moment mijn reddende engel vanuit de stallen en hij had een zak donuts in zijn hand. Als Lorenzo er niet was... vervolgens deed ik een paar honderd pogingen om opa en oma te bellen, waar op dit moment enkele van mijn gezinsleden verblijven, maar de telefoon bleef weigeren, op wat voor manier ik het nummer ook intypte. Het huilen stond me nader dan het lachen, want in je eentje in een huis zitten is een ding, maar een beetje contact met het thuisfront is wel fijn natuurlijk. Gelukkig werd ik opgevrolijkt door de post, die een kaartje van mijn oom en tante en twee prachtige tekeningen van Bram en Roos meebracht.

Mijn werkdag verliep redelijk normaal, het was take-it-easy-day (want dat is het elke dag om een bepaalde reden, vandaag is de reden dat de stallen een dag overgeslagen zijn en je daarom maar beter rustig aan kan doen). We hadden een hamburger als lunch om precies 11 uur 's ochtends, zo'n typisch MacDonalds-achtige met veel te gele kaas en vreemdsoortige wannabe-augurken, maar hij was op zich wel lekker. Lorenzo is niet fit, hij heeft een nare hoest te pakken, maar mijn voorstel dat hij op tijd naar huis ging en dat ik de laatste twee stallen zou schoonmaken en de paarden voeren was natuurlijk not done.

Om kwart voor 5 waren we klaar en ging ik de douche in, met goede voornemens betreffende de was en de afwas. Die heb ik ook nog uitgevoerd, hoewel ik eigenlijk niet durf te kijken of mijn was nog leeft. Vervolgens even een mailtje gestuurd naar mijn vader, die ook al alleen thuis zit, en toen was het tijd om te gaan koken. Natuurlijk viel mijn beker limonade over de vloer terwijl ik probeerde de koelkast te reorganiseren. Ook had ik het vlees te laat uit de vriezer gehaald. De rest van het recept bestond uit rijst en broccoli, en een saus van een week ervoor die nog goed rook en de rijst op moest fleuren. Eerst probeerde ik de worst te ontdooien, maar toen de vonken over de hele verpakking sprongen bedacht ik dat aluminium in de magnetron not done is. Gauw de magnetron uitgeschakeld dus en de worst dan maar bevroren in de pan gooien. Terwijl ik geschikte pannen probeerde te vinden om in te koken (honderd braadpannen hier, maar kookpannen met deksels, ho maar) vond ik een soort rijstkookpan, tenminste dat stond erop. Het had een 'warm' stand en een 'cook' stand en ik dacht, dat is ideaal, die kookt de rijst voor me, dat is weer een pan minder om op te letten. Rijst erin dus, beetje gokken met de hoeveelheid, en op 'cook' stand. Vervolgens ging de broccoli in de pan en kon ik me weer op het vlees richten. So far, so good. Helaas bleek de rijstkookpan niet vanzelf aan te geven wanneer hij klaar was met koken, zodat mijn rijst eindigde in een papperig zootje. De saus bleek een stuk heter dan ik had gedacht (ik hoop maar dat Rick hem wel lustte) en natuurlijk brandde ik twee keer mijn handen. Verder had ik veel te veel rijst en broccoli, dus ik hoop dat die arme Rick zijn portie opgekregen heeft.

Vervolgens was het tijd voor de avondcheck bij de paarden. Alles leek prima in orde, en langzaam slenterde ik naar het laatste weiland. Daar bleef ik even voor het hek staan om Dahlia te aaien en koppen te tellen. Bij mijn voeten kriebelde iets. Ik wiebelde mijn slippers heen en weer, die irritante vliegen ook, maar het bleef maar kriebelen. Net op het moment dat ik naar beneden keek en me realiseerde dat er een compleet mierennest over mijn voeten liep, begonnen de ondieren venijnig te steken. De nachtmerrie van iedereen: dikke steekmieren die je broekspijpen inkruipen. Springend, hollend en slaand met mijn slippers probeerde ik van de mieren af te komen en uiteindelijk leken ze zo'n beetje weg te zijn. Opgelucht liep ik naar huis, maar toen ik van het schemerdonker in het volle licht van het huis stapte, bleek dat allesbehalve nodig. Mijn broekspijpen waren nog steeds een mierenparadijs en overal in mijn broekspijpen stak het er op los. In mijn koelbloedigheid smeet ik mijn slippers en broek op het witte gedeelte van de vloer, zocht een veilige weg naar het keukenpapier en begon een voor een alle mieren uit te roeien. Zie je me al zitten in de keuken? Dertig mierenmoorden later leek het eindelijk veilig, maar een kwartier later vond ik er nog twee dus de rest van de vakantie blijft desbetreffende (nieuwe) broek in de koffer. In een afgesloten plastic tas uiteraard.

Om dit bericht te typen moest ik natuurlijk internet vier keer opnieuw opstarten vanwege errors, maar na een slimmigheidje was dat ook weer opgelost. Ik hoop dat hij geen error geeft op het moment dat ik de laatste letter typ ofzo. Laten we hopen dat ik niet uit bed val vannacht, niet uitglij in de badkamer en ook geen andere stomme dingen doe.

Tot zover deze fantastische dag. Gister was ik natuurlijk de hele dag alleen en heb ik, na een lange rustige ochtend uitslapen (nadat ik de paarden gevoerd had om 8 uur), al mijn moed bij elkaar geraapt en ben ik op Adams fiets naar de rivier vertrokken. Ik had zin om lekker te gaan zwemmen en we waren er al vaak langsgekomen, er waren altijd een hoop mensen lekker aan het rondspetteren. Ik hoopte dat ik de weg nog wist en dat ik kon fietsen in een land zonder fietspaden, maar Adam fietst ook en de hele dag binnen films kijken trok me niet erg. Inderdaad bleek de weg te lopen zoals ik dacht, namelijk zonder zijwegen, zodat verdwalen onmogelijk was. De heenweg ging dan ook lekker, bergje-af, richting rivier. Ik werd overal nagekeken maar dat kon me eigenlijk weinig schelen, ik ben nou eenmaal Hollander dus als ik een fiets zie dan gebruik ik hem. Eenmaal bij de rivier was het lekker zitten, hoewel ik mijn zonnebrand was vergeten en mijn schouders nu dus dieprood zijn. Mijn buik en rug, waarvan ik had gehoopt ze nog iets bruin te krijgen voordat ik weer naar huis vertrek, zijn natuurlijk in de verste verte niet verkleurd. Maar de rivier was lekker koel, het water komt rechtstreeks uit de bergen, op een hete dag als gister een welkome verkoeling.

De terugweg was echter iets minder gemakkelijk, het ging nu namelijk bergje-op, zodat ik gedwongen was een stuk te lopen omdat het te steil was om te fietsen. Nu werd ik natuurlijk helemaal vreemd aangekeken, maar lekker boeiend, een wandeling in de canyon (zoals Justin het noemt) is ook erg mooi. Uiteindelijk kwam ik veilig weer thuis en voelde ik me toch wel trots dat ik helemaal in mijn eentje iets leuks had gedaan die dag. Daarna keek ik nog wat films en kreeg het voor elkaar om een goede biefstuk met uienringen en sla met tomaat te maken, ik kan het wel! Rick vond het in elk geval heerlijk zei hij vandaag, ik ben benieuwd wat hij morgen zegt :p. Ik ben wel slim geweest, ik heb voor vandaag broccoli en voor morgen bloemkool gekocht, en woensdag roerbak ik de restjes met een beetje sojasaus, kip en ketchup, naar een recept uit mijn nieuwe kookboek dat ik samen met Eugenie al eens uitgeprobeerd heb. Het is dus safe want ik weet hoe het moet. Je kan er rijst bij doen of noedels, ik vraag me nog even af wat een beter plan is. Nu ik weet hoe de rijstkoker werkt (niet) kan ik misschien wel weer rijst proberen. Toch vreemd dat alles waarvan je hier verwacht dat het zelf iets doet (rijstkoker, broodrooster), dat dus niet doet. Note to self: vertrouw nooit een keukenapparaat in deze keuken. Gelukkig doet mijn fruitsalade het prima, en nu is meteen al het fruit op voordat het bederft.

Nou, dat waren mijn belevenissen weer so far. Ik ga mijn bed opzoeken, nog 2 dagen te gaan, het gaat hard jongens. Ik hoop dat jullie het nog even volhouden om mijn reisdagboek te volgen, voor de laatste paar berichten van deze girl on the move. Tot gauw!

Liefs, Laura.