Bizzy, bizzy, bizzy

Hallo allemaal!

Na drie knetterdrukke dagen heb ik ineens het huis voor mezelf voor de laatste vier dagen. Dat is even een omschakeling! Brent en Justin zijn vetrokken naar Hawaii en de kids zijn bij oma. Ze zijn vanmiddag om 4 uur vertrokken (de planning was 12 uur), nadat we met zijn allen op de foto zijn gegaan natuurlijk! Het is dus erg stil ineens, maar ik red me wel hier met een berg video's, een tv, een computer, een bomvolle koelkast (die leeg moet volgens Brent), en een fiets om naar het dorp te gaan als ik dat zou willen. Bovendien kun je niet zeggen dat ik hier alleen ben, want naast Rick (de klusjesman die op het terrein woont) ben ik hier met 2 katten, 4 honden en 53 paarden. Ik vermaak me dus hoe dan ook! Maar laat ik jullie even vertellen over de afgelopen 3 dagen, die allesbehalve stil en rustig waren.

De planning was als volgt: donderdagmiddag en vrijdagochtend zou er een fotografe komen, April Visel, van wiens hand onder andere de coverfoto van de Arabian Horse World van deze maand is (de foto van Eden C). Het was haar eerste coverfoto voor dit blad dus ze was natuurlijk supertrots. Ze zou een fotoshoot doen van een aantal paarden (waaronder Sivmen!), dus de betreffende paarden moesten gewassen, gepoetst, geschoren en gekamd in de stal staan. Vervolgens zou zaterdagochtend Lenita Perroy komen (dankje Cedes voor de juiste spelling van deze naam en de toelichting) om de paarden te bekijken, dus de hele farm moest er weer pico bello uitzien. Dit klinkt allemaal simpeler dan het is, aangezien er maar 11 stallen zijn en de paarden die gebruikt werden om de fotograferen of te showen binnen gehouden moesten worden, terwijl er al een groot deel van de stallen bezet was door paarden die niet in orde of te mager waren en door twee merries met erg jonge veulens. Het was dus al passen en meten welke paarden binnen en welke paarden buiten moesten staan 's nachts en overdag. Daarnaast noemde Philip voor deze drie dagen steeds verschillende paarden die hij wilde fotograferen/showen, daarna nog aangevuld door de wensen van Brent, zodat Lorenzo en ik er helemaal geen touw meer aan konden vastknopen. Wat mijzelf betreft moet ik zeggen dat ik een behoorlijke vooruitgang heb geboekt wat namen betreft, ik ken nu echt de meeste paarden bij naam. Dat is best moeilijk als je bedenkt dat ze een officiele naam hebben, vervolgens een nickname voor dagelijks gebruik en dat Lorenzo en Rick onder elkaar weer andere namen gebruiken voor de lol. Een paard heeft dus twee tot drie namen. Een voorbeeld is een merrie die officieel Gipsy Inmy Soul heet, in het dagelijks gebruik Gipsy, terwijl Lorenzo en Rick haar Cartoon noemen. Of wat dacht je van Bey Unforgettable, in het dagelijks gebruik 'Betty' of in Brents versie 'Sweaty Betty'? Hoe dan ook, ik heb wel lol hier.

Maar we beginnen dus bij donderdagochtend, de dag waarop een hoop paarden gewassen en geschoren moeten worden voor 2 uur, want dan zou April komen, naast het dagelijkse stallen-uitmest-werk. Om 11 uur kwam natuurlijk de melding dat April er niet voor 5 uur zou zijn, dus uiteindelijk hadden we ruim de tijd om alle paarden netjes te maken. Het werd echter wel een extra lange dag voor Lorenzo en mij. April maakte de foto's pas na 5 uur omdat het licht dan het beste was. Alles verliep gelukkig prima met de foto's, hoewel we tot 8 uur bezig waren, en daarna nog een hele tijd met het bekijken van het resultaat. Er zaten een paar goede foto's tussen, maar sommige paarden moesten overnieuw gedaan worden omdat er nog geen goede foto tussen zat. Daarna vielen we met Brent, Justin, Philip, de kids en April om 4 minuten voor tien een restaurant binnen, 4 minuten voordat de keuken ging sluiten dus dat was een kwestie van snel bestellen. Het werd weer lekker laat, zo ongeveer half 12, wat op zich geen probleem zou zijn ware het niet dat we de volgende dag om half 6 op moesten. April zou namelijk die ochtend om kwart over 6 de rest van de foto's nemen omdat het licht dan het best was.

Ik sliep helaas slecht die nacht, eigenlijk helemaal niet, maar was daardoor wel op tijd wakker en dat was maar goed ook want mijn wekker ging niet af. Om 6 uur wekte ik Brent, die mijn aanbod hem te wekken de dag daarvoor gretig had aangenomen. Ook hij had de hele nacht niet geslapen, maar was - typisch Brent - uiteindelijk om half 6 wel in slaap gevallen dus hij was er nooit op tijd geweest als ik hem niet wakker had gemaakt. Ook deze keer gingen de foto's prima, en er zitten enkele supermooie van Sivmen tussen, die ik zelf heb opgemaakt dus ik ben wel een beetje trots als ik die straks ergens terugzie. Ze komen waarschijnlijk op de website of anders in een blad. Om 10 uur ging de hele groep ergens ontbijt eten terwijl Lorenzo en ik op de farm bleven want er was werk genoeg te doen voor de volgende dag. Helaas was ik rond 12 uur 's middags al niks meer waard, bijna ziek eigenlijk, mijn maag was van slag en alles deed zeer, natuurlijk het gevolg van slaapgebrek zo hier en daar. Ik was dan ook blij toen Brent vroeg of ik mee ging naar de kliniek om Psycily en haar veulen weg te brengen, want in de auto zitten is een stuk minder vermoeiend dan stallen uitmesten. Het was niet UC Davis deze keer, maar een andere kliniek waar ze vaak kwamen en volgens Brent kan hij me daar prima binnenloodsen, mocht ik ooit een stage of een deel van mijn studie in Amerika willen doen. Ik ben vast van plan daar gebruik van te maken! We gingen bij een merrie kijken, een draagmerrie, die een veulen van Pianissima draagt (ik ben de hengst vergeten, shame on me). Het is van Randy en Brent, en omdat Randy weg is en Brent niet in zijn eentje de verantwoordelijkheid wil dragen voor het leven van een veulen waar al enkele honderdduizenden dollars aan gespendeerd zijn, heeft hij de merrie naar de kliniek gebracht. Toen we gingen kijken hing er een witte druppel aan haar uier, dus het kan niet lang meer duren voordat het veulen er is. Na deze korte onderbreking probeerde ik heldhaftig de rest van de middag op de farm vol te houden, totdat Lorenzo het om 3 uur wel tijd vond dat ik Siesta ging houden. Alle paarden die zaterdag geshowd moesten worden waren gewassen, geschoren en binnen en het voeren kon hij zelf wel af. Na een snelle douche kroop ik dan ook lekker in bed en zette de wekker op 5 uur.

Mijn siesta duurde welgeteld 5 minuten. Daarna klopte Justin op mijn deur met de mededeling dat hij ging shoppen en dat dit misschien mijn laatste kans was om nog wat souvenirs bij elkaar te krijgen, dus of ik mee wilde. Zeker weten, dus ik trok mijn kleren maar weer aan, probeerde wat wallen weg te werken en kroop in de auto. Ik ben gelukkig super geslaagd dus het was het wel waard, heb zelfs nog een zomerjurkje voor 18 dollar op de kip getokt, dus ik was zeker tevreden. Op de terugweg de lekkerste slush van mijn leven gehad, Justin vond dat ik die moest proeven voordat ik naar huis ging - hij was er zelf verslaafd aan. Echt superlekker, er zit echt fruit in en er zijn een hele hoop smaken die je ook kan mixen. Ondertussen voelde ik me helaas nog niet veel beter (okee misschien had ik er geen goed aan gedaan die slush te nemen) en toen bleek dat we bij Philip gingen eten, enkele vrienden van hun zouden er ook zijn en Lenita Perroy was inmiddels gearriveerd. Nou kan Philip prima koken, maar als we daar gaan eten wordt het doorgaans laat en dat trok me op dat moment niet zo aan. Gelukkig viel het mee deze keer, moet ik zeggen, we waren om 11 uur thuis. Lenita was een vriendelijke vrouw, ze zei niet veel maar uit wat ze zei bleek wel hoe gigantisch veel ze wist. Ik hoorde van Justin hoe ze haar paarden verkoopt: je krijgt niets te zien of iets dergelijks, je kan zelfs geen paard uitkiezen om te kopen, je betaalt haar simpelweg het geld en dan kiest ze zelf een paard voor je uit. Omdat het doorgaans erg goede paarden zijn, werkt deze methode voor haar, maar het blijft voor mij toch een aparte manier van zakendoen! Volgens Justin kan ze het echter zo doen omdat ze het geld niet nodig heeft.

En vanochtend, zaterdagochtend, ging de wekker om half 7, en om kwart over 7 stond ik alweer in de stallen, met de opdracht om de boel uit te mesten voor 9 uur want dan zouden Philip en Lenita arriveren. Dat werd natuurlijk 10 uur en dat was maar goed ook, anders had ik al die stallen niet op tijd schoon gekregen, hoewel ik me gelukkig wat beter voelde dan de dag ervoor. Toen ze om tien uur arriveerden zag alles er tiptop uit, inclusief de paarden, en zelfs April kwam weer even langs met haar fototoestel omdat ze 'zo gek was op de hitte hier', zoals ze zelf sarcastisch opmerkte. Nou was het de afgelopen dagen eigenlijk wat koeler, rond de 30 graden met een briesje, maar vrijdag en zaterdag was het weer erg heet. Trouwens, je kan hier met normale schoenen niet lang op hetzelfde stukje asfalt staan. Het brandt gewoon aan je voeten, dwars door je schoenzolen heen. Heel gek. Maar hoe dan ook, het showen ging allemaal prima en toen alle gasten weer weg waren was het dringend tijd voor een lange lunchpauze met Lorenzo. En toen hadden we ineens niks meer te doen. Alle paarden waren schoon, de stallen waren uitgemest, alles stond lekker buiten en het was nog lang geen tijd om te voeren. Ik heb dus een beetje rondgehangen vanmiddag, met een knoop in m'n maag, omdat Justin de auto aan het inpakken was. Het is toch wel even slikken om afscheid te nemen van een fantastisch 'gastgezin'. Maar zoals ik zei, om 4 uur vertrokken ze, en om half 5 volgde Lorenzo, en nu zit ik dus hier in mijn eentje met het plan om morgen eens lekker rustig aan te doen. Om half 8 moeten de paarden wel gevoerd worden, maar daarna kruip ik gewoon weer in mijn bed en ik doe het lekker rustig aan. Misschien fiets ik nog wel even naar het dorp, of ik kan hier en daar een paard aaien, maar een dag lekker niks is ook wel fijn.

Ondertussen heb ik een zere rug van dit hele verhaal, omdat het beeldscherm van deze computer onlogisch genoeg rechts van het toetsenbord staat en ik dus continu naar rechts gedraaid zit. Een goed moment dus om een eind te breien aan dit verslag, en om te bedenken wat ik straks ga koken, want ja dat komt nu ook allemaal op mijn schouders terecht. Gelukkig kan ik fantastisch koken dus dat is geen enkel probleem. Okee, dat is niet waar, maar ik kan het wel leren nu. Het hele huis is trouwens opgeruimd en schoon, dat is allemaal vandaag gebeurd, en dat is wel fijn. Ik heb het aanbod gekregen om in Brent en Justins kamer te slapen de laatste paar dagen, en nadat ik daar net even een kijkje heb genomen, was mijn besluit snel gemaakt: er staat een tweepersoonsbed met drie matrassen op elkaar en lekker vol kussens: here I come! Ik word een soort prinses-op-de-erwt denk ik. En nog veel fijner: er staat een airco in de slaapkamer. Ik hoop dat die beter werkt dan de huis-airco want het is hier bloedheet terwijl de airco aan is.

Nou, dit is echt het eind van het verhaal, als ik jullie was zou ik me maar vast langzaam voorbereiden op mijn terugkomst want die zit er alweer aan te komen. Maar eerst geniet ik hier nog lekker een paar dagen van paarden, zon en donuts.

Liefs, Laura.