Home sweet home
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Laura
02 Augustus 2008 | Nederland, Raalte
Hallo allemaal!
Tijd voor het laatste bericht alweer op mijn reisdagboek. Inmiddels ben ik alweer veilig thuis, wat natuurlijk het belangrijkste is om te vermelden! Maar hoe verliepen de donderdag, vrijdag en deze halve zaterdag?
Woensdagavond was ik er helemaal klaar voor. De afwas gedaan, het huis aangeveegd, kattenvoer bij de deur, alle paarden nog even langsgeweest, koffers gepakt en gewogen (mijn koffer zat over gewicht maar gelukkig hebben ze daar niet moeilijk over gedaan), ik was klaar om te vertrekken. Om 11 uur kroop ik dan eindelijk in bed, zette mijn wekker op half 5 en probeerde wat te slapen.
Om kwart voor 5 's ochtends schrok ik wakker van gebonk op het raam! 'Yes?' riep ik, terwijl ik door de luxaflex probeerde te gluren. 'It's me, Lorenzo!' Hoorde ik iemand vlak naast mijn raam zeggen. Terwijl ik constateerde dat
a) mijn wekker dus niet werkte
b) ik een kwartier had om klaar te staan voor vertrek
c) ik een belachelijk figuur sloeg door niet eens op tijd te zijn voor mijn eigen terugreis en
d) Lorenzo echt onmisbaar is in deze wereld
spoot ik uit bed, terwijl ik met mijn ene hand mijn spijkerbroek aan en met mijn andere mijn nachtshirt uittrok, ondertussen naar Lorenzo heel hard sorry riep en dat ik er zo gauw mogelijk aankwam, proberend me te herinneren wat er allemaal nog moest gebeuren voordat ik vertrok. Met mijn giletje nog in mijn hand en ongetwijfeld een woeste bos haar sjeesde ik naar de voordeur, om Lorenzo binnen te laten en ook Rick, die ondertussen gearriveerd was. Beiden riepen zo hard mogelijk 'take it easy Laura!' terwijl ik als een tornado door het huis sjeesde, proberend om tegelijkertijd mijn haar te kammen, tanden te poetsen, toilettas in te pakken, de laatste afwas te doen, de keuken schoon achter te laten, het vuilnis bij elkaar te pakken, mijn koffer dicht te krijgen (ik denk dat dit de meeste moeite kostte) en mijn giletje aan te trekken. Uiteindelijk stond ik precies om 5 uur klaar (miracles do happen) en konden we vertrekken richting Sacramento Airport.
Eenmaal daar aangekomen was ik gauw ingecheckt en had ik eindelijk die tickets in handen, nog steeds verbaasd dat niemand extra geld vroeg voor mijn koffer, die ongetwijfeld te zwaar was. Daarna liep ik de roltrappen op met Lorenzo en Rick, waar ons gezamenlijk deel van deze reis eindigde, want daar begon de douane. Het was kwart over 6 's ochtends, 2 uur en een kwartier voordat mijn vlucht vertrok, maar ik was te zenuwachtig om nog langer te wachten. Ik nam afscheid van Lorenzo en Rick, die me lieten beloven dat ik ze zou schrijven, en terwijl ik richting douane liep werden Rick en Lorenzo weggebonjourd door de beveiliging, want de bovenste verdieping en de roltrappen waren voor reizigers only. Natuurlijk vergat ik in al mijn belachelijke stress om Rick en Lorenzo hun cadeautjes mee te geven, dus die zal ik moeten opsturen! Voor Rick een zak drop, ik denk dat hij de eerste buitenlander ooit is die gek is op drop, en voor Lorenzo de overgebleven Hollandse klompjes, die hij mooi kan uitdelen aan zijn familie.
Toen de eerste douanebeambte op mijn ticket keek, vroeg hij aan mij: 'You know you are selected for the first baggage check?' Nee, natuurlijk was me dat volledig ontgaan, maar toen ik de rij ss'en zag op mijn ticket was het me wel duidelijk. Wat een geluksvogel was ik toch, dat ik speciaal geselecteerd was voor een extra douanecheck! Ik mocht bij de piloten en stewardessen in de rij, en vreemd genoeg verdween meteen alle stress nu ik eenmaal bezig was met mijn terugreis. Zo snel mogelijk probeerde ik sieraden, schoenen en andere dingen in mijn bakje te leggen, en natuurlijk vergat ik weer om mijn ticket in mijn hand te houden zodat ik moest wachten tot mijn bakje weer tevoorschijn kwam voordat ik langs meneer de douane mocht. Daarna werd ik naar een matje in een hoekje gedirigeerd, waar ik drie keer gefouilleerd werd, nog steeds op blote voeten en zonder mijn sieradenbak, die ondertussen op de grond viel door de overmaat koffers die erachteraan kwam. Dat werd oorbellen zoeken. Gelukkig had ik een vriendelijke douanevrouw die me hielp alles bij elkaar te zoeken en daarna aankondigde dat ze mijn handbagage ging doorzoeken ('It's not a big deal'). Alles zou meevallen zolang ik niet met scherpe voorwerpen zou gaan dreigen en niet mijn handen naar de koffer zou uitsteken voordat ze hem 'clean' zou verklaren. Prima. Tot mijn grote verbazing ging ze de hele trolley door met papiertjes, en mijn schoenen die erin zaten werden één voor één ook langs een papiertje gehaald. Daarna mocht ik zelf de boel weer inpakken want zij kreeg het niet voor mekaar om de trolley weer dicht te krijgen (wat me niet verbaasde). Na 20 minuten was ik dan eindelijk door de douane! Tijd voor een ontbijt, dat bestond uit een broodje, het laatste fantastische chocolate chip cookie dat ik zou eten, en een fles sinaasappelsap. Tijd om naar de gate te gaan, waar we om 8 uur het vliegtuig in gingen. Natuurlijk keek ik op het verkeerde ticket voor mijn plaatsnummer en was ik ook nog oprecht verbaasd dat er iemand anders op stoel 18F zat, die prompt in de zenuwen schoot omdat ze dacht dat er dubbelgeboekt was. De stewardess die ik aansprak zag natuurlijk wel gelijk op welk ticket ik moest kijken, en met een hoofd als een tomaat rende ik naar stoel 6F, ondertussen verontschuldigingen rondstrooiend alsof het pepernoten waren.
De vlucht naar Philadelphia verliep voorspoedig, ik had een prachtig uitzicht vanuit mijn raamplekje (ik blijf een geluksvogel, twee raamplaatsen op de terugreis!) en we landden precies op tijd. Voor de zekerheid liep ik maar weer door naar de bagageband in Philadelphia, maar toen ik mijn koffer niet zag besloot ik dat die dan waarschijnlijk doorgecheckt was. Wat mij een hoop gedoe scheelde, maar op de terugweg moest ik natuurlijk wel weer door die douane. Gelukkig geen vreemde dingen deze keer, en eindelijk had ik tijd om mijn laatste 4,50 dollar te besteden aan een lunch die ik echt nodig had. Het was ondertussen 4 uur, Philadelphische tijd, en om half 7 zou mijn vlucht vertrekken. Ik sloot achteraan in de rij bij de pizzatent en kreeg net op tijd een hele punt pizza deluxe naar binnen voordat het boarding time was. Nu kon ik wél plaatsnemen op plek 18F, weer bij het raam. Deze keer zaten er ineens weer veel Nederlanders om me heen in het vliegtuig, en ik kon niet meer om het gevoel heen dat ik bijna thuis zou zijn! Naast me kwam een 17-jarig meisje uit Tilburg zitten, met wie ik een hele gezellige vlucht had. We hadden vooral lol met het boekje dat ze gekocht had, het was Engels, maar de titel was ongeveer 'dingen die je gedaan moet hebben voordat je oud en versleten bent'. Er kwamen vele dingen voorbij, van het te water laten van flessenpost tot boeken en films die je gezien of gelezen moet hebben, het geloofwaardig doen alsof je ziek bent (compleet met lijstjes waar je kon invullen waar je zogenaamd pijn had en of men het inderdaad geloofde), het aanraken van bepaalde enge beesten (de slang was de enige die ik nog niet gehad had, en hoezo is een vogeltje een eng beest?), het winnen van een sporttoernooi en het ontmoeten van een celebrity. Overal kon je aankruisen wanneer je het gedaan had en er was ruimte voor details. Een enorm leuk souvenir!
Voordat onze vlucht vertrok moesten we echter een uur wachten, omdat er twintig vliegtuigen voor ons wachtten om op te stijgen op dezelfde baan (en toen we opstegen bleken er nog eens 13 achter ons te staan!). Ik kan me bij de mensen voegen die zeggen dat Philadelphia een drukke luchthaven is. Gelukkig verliep ook de tweede vlucht helemaal prima, zelfs nauwelijk turbulentie. Deze keer ging ik voor het eten van pasta in plaats van kip en dat ging een stuk beter. Tip voor iedereen die ooit met US Airways vliegt: wat je ook kiest, geen kip! We hadden zelfs een brownie als toetje, how cool is that? Daarna kreeg ik het zelfs nog voor elkaar om 2,5 uur te doezelen, en om 8 uur Nederlandse tijd werd ik 'wakker' en deelden ze ontbijt uit. Mijn logica zei dat als we een uur later vertrokken waren, we dan ook een uur later zouden aankomen, dus half 10 ipv half 9, maar toen hoorde ik de stewardess zeggen dat we over 20 minuten zouden gaan landen! We landden inderdaad precies om half 9 op Schiphol en ik sjeesde gelijk door naar de bagageband, want ik kon niet wachten om mijn familie weer te begroeten. Helaas duurde het drie kwartier voordat ik mijn koffer kon begroeten, maar daarna was ik ook snel in de arrivels hall nummer drie, waar mijn ouders me om de hals vlogen nog voordat ik goed en wel achter de hekjes was. Snel daarna volgden mijn broertje en zusje, die speciaal voor mij een 'Welcome home' ballon hadden gekocht.
Na deze fijne aankomst reden we door naar mijn opa en oma in Enkhuizen, waar de halve familie inmiddels aanwezig was om me even te begroeten, inclusief mijn altijd schattige neefje Bram en nichtjes Roos en Floor met mijn tante Inez. Ook mijn oom Jan was van de partij met Eus, voor wie ik een tas had meegebracht, en even later kwam mijn oom Robert nog binnenwapperen voor 3 minuutjes want het was eigenlijk zijn werkdag. Na een heerlijke lunch gingen we dan toch eindelijk op huis aan, terwijl ik verbazingwekkend niet-moe was. 's Avonds gingen we uit eten bij Ufuk, altijd leuk, en daarna kwamen ook de buren nog even langs om de eerste verhalen op te pikken. Uiteindelijk kroop ik om 11 uur in bed, en hoewel ik vanochtend om 6 uur even wakker was, sliep ik daarna door totdat mijn vader me om 12 uur 's middags kwam wakkermaken. Wel zo verstandig, anders blijf je hangen in je oude ritme.
Op dit moment voel ik me nog prima, en ik hoop dat vooral zo te houden :p. Ik wil iedereen die mijn dagboek al die tijd gelezen heeft bedanken, want wat is een vakantiedagboek zonder trouwe lezers? Gelukkig ben ik nu weer thuis en dus bereikbaar op huis- en mobiele telefoon, email, msn, hyves en natuurlijk ook live, in Raalte-city!
Natuurlijk moeten we nog even wat cliché's langs. Wat heb je het meest gemist? Mijn fiets, chocoladepasta en washandjes! In Amerika kun je niet even ergens heen fietsen, dus als je geen auto en rijbewijs hebt dan ben je eigenlijk niet mobiel. Dat geldt zeker voor het platteland, waar ik zat. Dat is in Nederland toch wel een stuk handiger! De chocoladepasta spreekt voor zich, denk ik, die hadden ze niet en dat miste ik. En washandjes hadden ze ook niet, dus ik heb me de hele vakantie noodgedwongen zonder washandjes gewassen. Nu, je bent er niet minder schoon van, maar washandjes zijn toch handiger... Volgende vraag: wat was het hoogtepunt van deze vakantie? Onmogelijk te beantwoorden. Deze hele vakantie was één groot hoogtepunt, telt dat ook? Probeer je voor te stellen dat je achttien jaar bent en dan ergens in de Verenigde Staten staat, en dat dan ook tegen jezelf zegt: okee ik ben een meisje van 18 uit Holland en ik sta hier in Amerika! Dat heb ik best vaak tegen mezelf gezegd :p. Het is gewoon zo ongelofelijk gaaf om in Amerika te zijn voor een maand, helemaal op jezelf, met al die fantastische mensen en paarden om je heen, terwijl je doet wat je het liefste doet, in het zonnetje. Eén van de belangrijkste ervaringen uit mijn leven! En dan tot slot: waar moet je het meest aan wennen nu je weer terug bent in Nederland? Aan boter op mijn brood, een kleine achtertuin en 6 uur etenstijd! Al die tijd in Amerika heb ik geen boter op mijn brood gehad omdat ze dat daar niet hebben (alleen boter waar ze het vlees in braden maar da durfde ik niet aan). Vanochtend (nouja, vanmiddga) at ik een broodje met jam waar mijn moeder weer gewoon boter op had gedaan, en ik moet bekennen: ik vind het eigenlijk helemaal niet zo lekker meer...! Verder is het natuurlijk wennen dat alles weer lekker dicht op elkaar staat hier en dat je geen 350 meter hoeft te lopen naar de brievenbus (dat is zo lang als onze hele straat!). En ja, niet meer eten om 9 of 10 uur 's avons maar gewoon weer tussen half 6 en half 7! Dat is ook even omschakelen, maar ik ben toch wel blij mijn oude etensritme weer terug te hebben want daar doe ik het toch het best op. Verder had ik verwacht enorm te moeten wennen aan het weer, maar gelukkig is het hier warm en zonnig, dus hoef die omschakeling nog even niet te maken! Alleen de wind erbij is anders, maar ook wel lekker om weer eens een koel briesje in je gezicht te hebben.
Nu, dan vrees ik dat dit het einde is van mijn vakantiedagboek. Mijn moeder zei tegen me dat ze tijdens het lezen van dit vakantiedagboek had gedacht: die is niet voor de laatste keer in Amerika geweest. Ik kan alleen maar zeggen dat ze dat goed gedacht heeft. Hans, Els en Cedes hebben absoluut gelijk: als je eenmaal in Amerika geweest bent, dan wil je ook weer een keer terug. Ik beëindig dit dagboek en deze reis dus met deze belofte: America, I'll be back!!
Liefs, Laura.
Tijd voor het laatste bericht alweer op mijn reisdagboek. Inmiddels ben ik alweer veilig thuis, wat natuurlijk het belangrijkste is om te vermelden! Maar hoe verliepen de donderdag, vrijdag en deze halve zaterdag?
Woensdagavond was ik er helemaal klaar voor. De afwas gedaan, het huis aangeveegd, kattenvoer bij de deur, alle paarden nog even langsgeweest, koffers gepakt en gewogen (mijn koffer zat over gewicht maar gelukkig hebben ze daar niet moeilijk over gedaan), ik was klaar om te vertrekken. Om 11 uur kroop ik dan eindelijk in bed, zette mijn wekker op half 5 en probeerde wat te slapen.
Om kwart voor 5 's ochtends schrok ik wakker van gebonk op het raam! 'Yes?' riep ik, terwijl ik door de luxaflex probeerde te gluren. 'It's me, Lorenzo!' Hoorde ik iemand vlak naast mijn raam zeggen. Terwijl ik constateerde dat
a) mijn wekker dus niet werkte
b) ik een kwartier had om klaar te staan voor vertrek
c) ik een belachelijk figuur sloeg door niet eens op tijd te zijn voor mijn eigen terugreis en
d) Lorenzo echt onmisbaar is in deze wereld
spoot ik uit bed, terwijl ik met mijn ene hand mijn spijkerbroek aan en met mijn andere mijn nachtshirt uittrok, ondertussen naar Lorenzo heel hard sorry riep en dat ik er zo gauw mogelijk aankwam, proberend me te herinneren wat er allemaal nog moest gebeuren voordat ik vertrok. Met mijn giletje nog in mijn hand en ongetwijfeld een woeste bos haar sjeesde ik naar de voordeur, om Lorenzo binnen te laten en ook Rick, die ondertussen gearriveerd was. Beiden riepen zo hard mogelijk 'take it easy Laura!' terwijl ik als een tornado door het huis sjeesde, proberend om tegelijkertijd mijn haar te kammen, tanden te poetsen, toilettas in te pakken, de laatste afwas te doen, de keuken schoon achter te laten, het vuilnis bij elkaar te pakken, mijn koffer dicht te krijgen (ik denk dat dit de meeste moeite kostte) en mijn giletje aan te trekken. Uiteindelijk stond ik precies om 5 uur klaar (miracles do happen) en konden we vertrekken richting Sacramento Airport.
Eenmaal daar aangekomen was ik gauw ingecheckt en had ik eindelijk die tickets in handen, nog steeds verbaasd dat niemand extra geld vroeg voor mijn koffer, die ongetwijfeld te zwaar was. Daarna liep ik de roltrappen op met Lorenzo en Rick, waar ons gezamenlijk deel van deze reis eindigde, want daar begon de douane. Het was kwart over 6 's ochtends, 2 uur en een kwartier voordat mijn vlucht vertrok, maar ik was te zenuwachtig om nog langer te wachten. Ik nam afscheid van Lorenzo en Rick, die me lieten beloven dat ik ze zou schrijven, en terwijl ik richting douane liep werden Rick en Lorenzo weggebonjourd door de beveiliging, want de bovenste verdieping en de roltrappen waren voor reizigers only. Natuurlijk vergat ik in al mijn belachelijke stress om Rick en Lorenzo hun cadeautjes mee te geven, dus die zal ik moeten opsturen! Voor Rick een zak drop, ik denk dat hij de eerste buitenlander ooit is die gek is op drop, en voor Lorenzo de overgebleven Hollandse klompjes, die hij mooi kan uitdelen aan zijn familie.
Toen de eerste douanebeambte op mijn ticket keek, vroeg hij aan mij: 'You know you are selected for the first baggage check?' Nee, natuurlijk was me dat volledig ontgaan, maar toen ik de rij ss'en zag op mijn ticket was het me wel duidelijk. Wat een geluksvogel was ik toch, dat ik speciaal geselecteerd was voor een extra douanecheck! Ik mocht bij de piloten en stewardessen in de rij, en vreemd genoeg verdween meteen alle stress nu ik eenmaal bezig was met mijn terugreis. Zo snel mogelijk probeerde ik sieraden, schoenen en andere dingen in mijn bakje te leggen, en natuurlijk vergat ik weer om mijn ticket in mijn hand te houden zodat ik moest wachten tot mijn bakje weer tevoorschijn kwam voordat ik langs meneer de douane mocht. Daarna werd ik naar een matje in een hoekje gedirigeerd, waar ik drie keer gefouilleerd werd, nog steeds op blote voeten en zonder mijn sieradenbak, die ondertussen op de grond viel door de overmaat koffers die erachteraan kwam. Dat werd oorbellen zoeken. Gelukkig had ik een vriendelijke douanevrouw die me hielp alles bij elkaar te zoeken en daarna aankondigde dat ze mijn handbagage ging doorzoeken ('It's not a big deal'). Alles zou meevallen zolang ik niet met scherpe voorwerpen zou gaan dreigen en niet mijn handen naar de koffer zou uitsteken voordat ze hem 'clean' zou verklaren. Prima. Tot mijn grote verbazing ging ze de hele trolley door met papiertjes, en mijn schoenen die erin zaten werden één voor één ook langs een papiertje gehaald. Daarna mocht ik zelf de boel weer inpakken want zij kreeg het niet voor mekaar om de trolley weer dicht te krijgen (wat me niet verbaasde). Na 20 minuten was ik dan eindelijk door de douane! Tijd voor een ontbijt, dat bestond uit een broodje, het laatste fantastische chocolate chip cookie dat ik zou eten, en een fles sinaasappelsap. Tijd om naar de gate te gaan, waar we om 8 uur het vliegtuig in gingen. Natuurlijk keek ik op het verkeerde ticket voor mijn plaatsnummer en was ik ook nog oprecht verbaasd dat er iemand anders op stoel 18F zat, die prompt in de zenuwen schoot omdat ze dacht dat er dubbelgeboekt was. De stewardess die ik aansprak zag natuurlijk wel gelijk op welk ticket ik moest kijken, en met een hoofd als een tomaat rende ik naar stoel 6F, ondertussen verontschuldigingen rondstrooiend alsof het pepernoten waren.
De vlucht naar Philadelphia verliep voorspoedig, ik had een prachtig uitzicht vanuit mijn raamplekje (ik blijf een geluksvogel, twee raamplaatsen op de terugreis!) en we landden precies op tijd. Voor de zekerheid liep ik maar weer door naar de bagageband in Philadelphia, maar toen ik mijn koffer niet zag besloot ik dat die dan waarschijnlijk doorgecheckt was. Wat mij een hoop gedoe scheelde, maar op de terugweg moest ik natuurlijk wel weer door die douane. Gelukkig geen vreemde dingen deze keer, en eindelijk had ik tijd om mijn laatste 4,50 dollar te besteden aan een lunch die ik echt nodig had. Het was ondertussen 4 uur, Philadelphische tijd, en om half 7 zou mijn vlucht vertrekken. Ik sloot achteraan in de rij bij de pizzatent en kreeg net op tijd een hele punt pizza deluxe naar binnen voordat het boarding time was. Nu kon ik wél plaatsnemen op plek 18F, weer bij het raam. Deze keer zaten er ineens weer veel Nederlanders om me heen in het vliegtuig, en ik kon niet meer om het gevoel heen dat ik bijna thuis zou zijn! Naast me kwam een 17-jarig meisje uit Tilburg zitten, met wie ik een hele gezellige vlucht had. We hadden vooral lol met het boekje dat ze gekocht had, het was Engels, maar de titel was ongeveer 'dingen die je gedaan moet hebben voordat je oud en versleten bent'. Er kwamen vele dingen voorbij, van het te water laten van flessenpost tot boeken en films die je gezien of gelezen moet hebben, het geloofwaardig doen alsof je ziek bent (compleet met lijstjes waar je kon invullen waar je zogenaamd pijn had en of men het inderdaad geloofde), het aanraken van bepaalde enge beesten (de slang was de enige die ik nog niet gehad had, en hoezo is een vogeltje een eng beest?), het winnen van een sporttoernooi en het ontmoeten van een celebrity. Overal kon je aankruisen wanneer je het gedaan had en er was ruimte voor details. Een enorm leuk souvenir!
Voordat onze vlucht vertrok moesten we echter een uur wachten, omdat er twintig vliegtuigen voor ons wachtten om op te stijgen op dezelfde baan (en toen we opstegen bleken er nog eens 13 achter ons te staan!). Ik kan me bij de mensen voegen die zeggen dat Philadelphia een drukke luchthaven is. Gelukkig verliep ook de tweede vlucht helemaal prima, zelfs nauwelijk turbulentie. Deze keer ging ik voor het eten van pasta in plaats van kip en dat ging een stuk beter. Tip voor iedereen die ooit met US Airways vliegt: wat je ook kiest, geen kip! We hadden zelfs een brownie als toetje, how cool is that? Daarna kreeg ik het zelfs nog voor elkaar om 2,5 uur te doezelen, en om 8 uur Nederlandse tijd werd ik 'wakker' en deelden ze ontbijt uit. Mijn logica zei dat als we een uur later vertrokken waren, we dan ook een uur later zouden aankomen, dus half 10 ipv half 9, maar toen hoorde ik de stewardess zeggen dat we over 20 minuten zouden gaan landen! We landden inderdaad precies om half 9 op Schiphol en ik sjeesde gelijk door naar de bagageband, want ik kon niet wachten om mijn familie weer te begroeten. Helaas duurde het drie kwartier voordat ik mijn koffer kon begroeten, maar daarna was ik ook snel in de arrivels hall nummer drie, waar mijn ouders me om de hals vlogen nog voordat ik goed en wel achter de hekjes was. Snel daarna volgden mijn broertje en zusje, die speciaal voor mij een 'Welcome home' ballon hadden gekocht.
Na deze fijne aankomst reden we door naar mijn opa en oma in Enkhuizen, waar de halve familie inmiddels aanwezig was om me even te begroeten, inclusief mijn altijd schattige neefje Bram en nichtjes Roos en Floor met mijn tante Inez. Ook mijn oom Jan was van de partij met Eus, voor wie ik een tas had meegebracht, en even later kwam mijn oom Robert nog binnenwapperen voor 3 minuutjes want het was eigenlijk zijn werkdag. Na een heerlijke lunch gingen we dan toch eindelijk op huis aan, terwijl ik verbazingwekkend niet-moe was. 's Avonds gingen we uit eten bij Ufuk, altijd leuk, en daarna kwamen ook de buren nog even langs om de eerste verhalen op te pikken. Uiteindelijk kroop ik om 11 uur in bed, en hoewel ik vanochtend om 6 uur even wakker was, sliep ik daarna door totdat mijn vader me om 12 uur 's middags kwam wakkermaken. Wel zo verstandig, anders blijf je hangen in je oude ritme.
Op dit moment voel ik me nog prima, en ik hoop dat vooral zo te houden :p. Ik wil iedereen die mijn dagboek al die tijd gelezen heeft bedanken, want wat is een vakantiedagboek zonder trouwe lezers? Gelukkig ben ik nu weer thuis en dus bereikbaar op huis- en mobiele telefoon, email, msn, hyves en natuurlijk ook live, in Raalte-city!
Natuurlijk moeten we nog even wat cliché's langs. Wat heb je het meest gemist? Mijn fiets, chocoladepasta en washandjes! In Amerika kun je niet even ergens heen fietsen, dus als je geen auto en rijbewijs hebt dan ben je eigenlijk niet mobiel. Dat geldt zeker voor het platteland, waar ik zat. Dat is in Nederland toch wel een stuk handiger! De chocoladepasta spreekt voor zich, denk ik, die hadden ze niet en dat miste ik. En washandjes hadden ze ook niet, dus ik heb me de hele vakantie noodgedwongen zonder washandjes gewassen. Nu, je bent er niet minder schoon van, maar washandjes zijn toch handiger... Volgende vraag: wat was het hoogtepunt van deze vakantie? Onmogelijk te beantwoorden. Deze hele vakantie was één groot hoogtepunt, telt dat ook? Probeer je voor te stellen dat je achttien jaar bent en dan ergens in de Verenigde Staten staat, en dat dan ook tegen jezelf zegt: okee ik ben een meisje van 18 uit Holland en ik sta hier in Amerika! Dat heb ik best vaak tegen mezelf gezegd :p. Het is gewoon zo ongelofelijk gaaf om in Amerika te zijn voor een maand, helemaal op jezelf, met al die fantastische mensen en paarden om je heen, terwijl je doet wat je het liefste doet, in het zonnetje. Eén van de belangrijkste ervaringen uit mijn leven! En dan tot slot: waar moet je het meest aan wennen nu je weer terug bent in Nederland? Aan boter op mijn brood, een kleine achtertuin en 6 uur etenstijd! Al die tijd in Amerika heb ik geen boter op mijn brood gehad omdat ze dat daar niet hebben (alleen boter waar ze het vlees in braden maar da durfde ik niet aan). Vanochtend (nouja, vanmiddga) at ik een broodje met jam waar mijn moeder weer gewoon boter op had gedaan, en ik moet bekennen: ik vind het eigenlijk helemaal niet zo lekker meer...! Verder is het natuurlijk wennen dat alles weer lekker dicht op elkaar staat hier en dat je geen 350 meter hoeft te lopen naar de brievenbus (dat is zo lang als onze hele straat!). En ja, niet meer eten om 9 of 10 uur 's avons maar gewoon weer tussen half 6 en half 7! Dat is ook even omschakelen, maar ik ben toch wel blij mijn oude etensritme weer terug te hebben want daar doe ik het toch het best op. Verder had ik verwacht enorm te moeten wennen aan het weer, maar gelukkig is het hier warm en zonnig, dus hoef die omschakeling nog even niet te maken! Alleen de wind erbij is anders, maar ook wel lekker om weer eens een koel briesje in je gezicht te hebben.
Nu, dan vrees ik dat dit het einde is van mijn vakantiedagboek. Mijn moeder zei tegen me dat ze tijdens het lezen van dit vakantiedagboek had gedacht: die is niet voor de laatste keer in Amerika geweest. Ik kan alleen maar zeggen dat ze dat goed gedacht heeft. Hans, Els en Cedes hebben absoluut gelijk: als je eenmaal in Amerika geweest bent, dan wil je ook weer een keer terug. Ik beëindig dit dagboek en deze reis dus met deze belofte: America, I'll be back!!
Liefs, Laura.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
