Racin' around

Hoi allemaal,

mijn eerste week zit er alweer op in Newmarket en ik voel me al helemaal thuis! Dagelijks werk ik me van 8 tot 18 door mijn database heen en vandaag had ik zowaar het eerste 1/9e deel af! Dat wil zeggen dat ik bij ongeveer 1300 van de 8800 Excel-regeltjes ben. Een goeie wandeling in de lunchpauze 's middags voorkomt vierkante ogen, en de gezelligheid van degenen met wie ik het kantoortje deel doet de rest! Inhoudelijk blijft het een superleuk project :)

Maar natuurlijk is er ook tijd voor ontspanning! Vorige week zaterdag, na nog een ochtendje database, was het dan toch echt tijd voor mijn eerste echte paardenrace! Geluksvogel die ik ben had ik een badge van één van de dierenartsen gekregen zodat ik gratis naar binnen mocht :D Als echte Hollander deed ik dat natuurlijk op de fiets, en ik denk werkelijk dat ik de eerste ben die op de fiets naar een paardenrace gegaan is. Het gezicht van drie verwarde parkeerwachters na de vraag waar ik het best mijn fiets kon parkeren, is echt onbetaalbaar :D. Gelukkig had ik vantevoren de plattegrond en huisregels opgezocht, want op zo'n racedag komt er weer een bijzonder stukje Engelse historie naar boven: klassen. Paardenraces zijn er voor iedereen, maar wel op je eigen plekje aub :) Dus is er een ingang voor het 'gewone' volk, en een ingang voor het ietwat sjiekere gedeelte, en uiteraard ook eentje voor de eigenaren, jockeys en trainers van de deelnemende paarden. Met mijn geleende badge behoorde ik zowaar tot het sjieke gedeelte van de bevolking, wat dan ook meteen inhield dat er een zekere dresscode gold: een 'gewone' spijkerbroek was not done. Aangezien ik nog altijd niet het type ben dat in jurkje met hoge hakken naar een paardenevenement gaat (geloof me, ik was die dag een uitzondering!) werd het een groene broek :) (Misschien was ik daarmee toch niet zo heel erg binnen de regels, want officieel moesten de ladies gekleed zijn voor een 'smart occasion'.. whatever that may be..)

Eenmaal binnen was het eerst eens zaak om goed rond te kijken want wat is er veel te zien op zo'n terrein! Newmarket heeft twee renbanen, de July Course (zoals de naam al zegt, in gebruik in de zomer) en de Rowley Mile. Hier vindt traditioneel onder andere de laatste racedag van het jaar plaats, zoals dus 2 november het geval was. Op zo'n dag zijn er 7 races (waarvan ik er al twee gemist had overigens). Nou duurt een race misschien 2 minuutjes dus hoezo moet dat een dag duren vraag je je af, nou, er komt van alles bij kijken. Voor een race gaan de paarden, tot in de puntjes verzorgd (hier is een groomdagprijs voor!), de pre-parade-ring rond. Ze zijn dan nog ongezadeld en kunnen dus goed door iedereen bekeken worden. Daarna worden de paarden op stal gezadeld, waarna ze de parade-ring in gaan. Hier lopen ze een tijd rond, een soort opwarming en tevens om het publiek de gelegenheid te geven de paarden nog eens goed te bekijken - uiteraard om te kunnen beslissen waar je nou je geld op zal inzetten. Uiteindelijk gaan de jockeys in het zadel om de renbaan op te rijden, waar ze in rustige galop richting startboxen gaan. Waar deze staan is afhankelijk van de afstand van desbetreffende race, aangezien de finish een vaste plek heeft (bij het publiek uiteraard). Dan duurt het nog een tijdje voor ze allemaal netjes in de startboxen gaan en wacht iedereen in spanning tot het '....and OFF they go!!' van de omroeper. De race is begonnen, de gelukkigen met een verrekijker kunnen het precies volgen, anderen moeten even geduld hebben tot de paarden en hun jockeys in het zicht zijn. Op deze dag werden alleen korte afstanden geracet dus het duurde niet lang of ze kwamen vlak langs galopperen en onder luid gejuich van alle gelukkigen die hun geld juist hadden ingezet kwamen ze over de finish!

En daar kwam het leuke van mijn badge om de hoek kijken - een plekje vlak naast de finish is alleen te verkrijgen in de zogenaamde 'premier enclosure', het gedeelte waar je met een badge in mag! Van de vijf races die ik gezien heb, heb ik er vier vlak naast de finish gevolgd - de vijfde van boven op de tribunes, waar ook weer geldt; hoe sjieker het volk, hoe hoger het zit. De Royal Lodge zit geheel bovenaan (geen idee of er ook Royals aanwezig waren overigens). Ik heb zoveel mogelijk foto's gemaakt om de sfeer over te brengen, hopelijk lukt dat! Het weer hielp in elk geval geweldig mee :) Tussendoor zijn er allerlei plekken om wat te eten en te drinken of zo'n typisch Engelse schuine ruitjespet te kopen - overigens hebben ook alle restaurants hun eigen doelgroep dus het is nog oppassen geblazen waar je binnenloopt ('For badge holders only', 'For trainers, jockeys and owners only', 'For sponsors only'..)

Al met al een enerverende dag, goed voor een enigszins luie zondag daarna! :) Toch kon ik het niet laten op mijn fiets de omgeving te verkennen, het was ook prachtig weer dus waarom niet (volgens internet is dit het droogste deel van Engeland, ik denk dat internet daar gelijk in heeft!). Lekker de heuvels in op je mountainbike, hoe mooi is dat! Nou dat was het ook, wederom heb ik geprobeerd het uitzicht in foto's te vatten, echter hoort bij een dergelijke activiteit een bijpassende conditie en daarin had ik mezelf toch enigszins overschat. Wordt aan gewerkt :) Maar wat een mooie plekjes hier, al fietsend schieten links en rechts de eekhoorntjes aan de kant, lopen de paarden in uitgestrekte grasvelden, en soms zie je zelfs een fazant overvliegen! Helaas worden deze vogels ook vaak slachtoffer van het verkeer, getuige de laatste foto van een mannetjesfazant - ik kon het niet laten om een foto te maken, want wat een prachtige beesten zijn het! Terwijl ik probeerde de vogel goed in beeld te krijgen om al zijn prachtveren recht aan te doen in het zonlicht, werd ik me ineens bewust van een zacht maar nadrukkelijk gekwetter op de achtergrond. Waar ik me helemaal alleen waande in het heuvellandschap, werd ik op een afstandje bekeken door een groepje fazantenvrouwtjes - en ineens snapte ik het. Dit was hun mannetje geweest, hun groepsleider - en nu was hij dood en zat ik daar een beetje foto's te maken. Ik voelde me ineens een voyeur en ben snel op de fiets terug gegaan. En noem het toeval, maar op de terugweg staken steeds fazanten vlak voor me de weg over...

Liefs, Laura.