Llama-handling and other challenges
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Laura
22 Juli 2011 | Verenigde Staten, Davis
Hoihoi allemaal!
gister was de laatste dag dat ik meeliep bij het Equine Hospital en weer eentje vol ervaringen. Er is zoveel te zien en te leren, heerlijk! Voor het eerst een tracheaspoeling gezien en een bronchoalveolaire lavage (voor de niet-veterinairen onder ons: spoeling van de diepe luchtwegen om materiaal te verzamelen voor diagnostiek). Van de BAL gingen we 's middags bij cytologie ook de cellen bekijken om zo volledig mogelijk de patienten te volgen, heel leerzaam. Daarnaast leer ik van alles over ziektes bij paarden waarvan ik nog nooit eerder gehoord heb (komen ze in Nederland wel voor?): Multisystemic Eosinophilic Epitheliotrophic Disease oftewel MEED, en een andere ziekte veroorzaakt door protozoa die volgens mij in NL niet voorkomen en verlammingsverschijnselen tot gevolg heeft. Daarnaast een lezing gehad over de recente uitbraak van EHV-1 die in Californie plaatsgevonden heeft, goeie opfrisser van wat behoorlijk weggezakte kennis :)
De ervaring die echter de meeste indruk op me heeft gemaakt was toch echt mijn eerste ervaring met het omgaan met lama's. In Amerika lopen een stuk meer lama's rond dan in Nederland en het is dan ook onvermijdelijk dat je ze tegenkomt op de kliniek. Ik had in mijn vorige berichtje al iets gemeld over een lama die de kliniek binnengekomen was, jeweetwel, die hele lieve (= trapt en spuugt naar iedereen die het lef heeft in de buurt te komen). Gister zei een van de dierenartsen tegen me: er staat een lama in de stallen met oogworm, als je dat wil zien moet je snel gaan kijken voordat hij naar huis gaat met ontwormingsmiddel! Jaa goed idee, natuurlijk wil ik weleens een lama met oogworm gezien hebben. Ze hadden er alleen niet bij verteld dat het die lieve lama van de dag ervoor was...
Dapper ging ik in mn uppie de lamastal in. Een beetje ongemakkelijk voelde ik me wel, want ik had werkelijk geen flauw idee hoe je een lama benadert of wat dan ook, maargoed wie niet waagt wie niet wint en ik moest en zou een lama met oogworm gezien hebben. Zo gezegd zo gedaan, ik stond voor z'n stal en het beest stond me vrij vriendelijk aan te kijken dus ach.. hoe erg kan het zijn? Handschoentjes en labjas aan en hup, de stal in.
Zodra ik in de stal stond en de staldeur achter me gesloten had, was het lamaplaatje echter nogal veranderd. Met de oren plat in de nek, opgetrokken lippen en ontblote tanden stond het beest me op te wachten. Oei. De stal was niet groot, 3x2 meter, dus veel mogelijkheden voor beiden van ons om uit te wijken waren er niet. Dat interpreteerde ik maar even als een voordeel. Tsja, daar sta je dan, met een moordlustige lama tegenover je. Stapje dichterbij maar proberen.. nog platter gingen de oren in de nek, nog hoger werd het hoofd opgeheven, en zelfs iemand zonder lama-ervaring kon uit deze houding nog opmaken dat er gespuugd ging worden. Maarja, ik wilde die oogworm zien! (En stiekem was ik ook best nieuwsgierig hoe dat is, zo'n spugende lama). Nog een stapje dichterbij, hm toch maar weer achteruit, dichterbij, kom op Lau niet zo kinderachtig, flinke stap voorwaarts en FLATSJ. In your face! Twee stappen terug. Nou geldt voor de meeste dingen dat ze een stuk minder erg zijn als je ze eenmaal een keer hebt meegemaakt, en ook dit viel in die categorie. Dus hup maar weer naar die lama toe, want ik moest toch echt... FLATSJ!
Langzaam drong het tot me door dat dit spelletje zich eindeloos ging herhalen als ik het beest niet een halster zou omdoen, dus ik deed een paar stappen terug, greep het halster van de deur, deed een aantal dappere passen vooruit, en nog een flinke flatsj in mn gezicht later had het beest een halster om en hield zich ineens behoorlijk koest. Zelfs de oortjes gingen weer naar voren. Ik had eindelijk de kans eens goed naar z'n oog te kijken (nadat ik mijn eigen exemplaren even goed had afgeveegd) en was blij mijn klinische plaatjesboek weer verrijkt te hebben met dit geval. Halster weer af en toch maar rustig de stal uit, maar de lama had blijkbaar nu toch door dat ik niet degene was die catheters kwam inbrengen of andere onprettige zaken, dus voelde zich ook niet genoodzaakt me nog een keer na te spugen. Hoe attent. Eenmaal buiten heb ik mn gezicht maar even onder de alcoholpomp gehouden voor de hygiene enzo...
Enfin, aan het eind van de dag zijn we lekker gaan zwemmen met Allison en een vriendin van haar die ook Allison heet, heel gezellig en lekker opgefrist (ghehe). Daarna naar huis, waar Allison's broer ondertussen was, die zou een paar dagen langskomen. Gezellig Mexicaans gekeken en aangezien twee van de drie mensen in de kamer Tour-de-France-verslaafd waren keken we daarnaar, maar ik heb me ondertussen vermaakt met m'n tekenboek :p Ondertussen mijn contactpersoon op UC Davis nog maar even gebeld want ik had niet echt een tijd/verzamelplaats voor vrijdag doorgekregen en opzich is dat wel handig. 12 uur 's middags bij het kantoortje van de buitenlandcoordinator, okee! Daarnaast heb ik nu ook vervoer van Davis naar Loomis geregeld voor zondag, superfijn, want daar zat ik nog een beetje mee in mijn maag.
Eindelijk vrijdag, jippie, eindelijk naar het Genetics Lab om de onderzoekster te ontmoeten die alles weet op het gebied van mijn scriptie-onderwerp! Helaas verliep de dag toch ietsje anders. Ik zal jullie de details besparen, maar vele communicatieproblemen later en een uur wachten verder bleek dat desbetreffende mevrouw niet aanwezig was vandaag, dat het Genetics Lab het heel druk had, en dat mijn contactpersoon het ook heel druk had. Of ik haar zelf niet even kon mailen voor een latere afspraak. Ja leuk, maar dit was mijn laatste dag in Davis en zonder auto is er geen enkele manier om van Loomis naar Davis te komen! ZUCHT. Toch bleek ook hier weer dat een probleem geen probleem is als er niet een oplossing voor is (ja, denk daar maar eens over na :p). De man van Dr. Higgins, die mede-eigenaar van de kliniek in Loomis is, werkt op UC Davis (ik weet wie het is, want hij werkt ook bij het Equine Hospital), en moet dus dagelijks van Loomis naar Davis en terug. Dus, nou maar hopen dat ze me bij de kliniek in Loomis een dagje vrij geven om naar Davis te gaan, dat ik dan met hem mee kan rijden, en dat ik zo als nog een datum kan afspreken met de onderzoekster die ik zo graag wil ontmoeten! Ze wilde me wel heel graag spreken en vond het heel leuk als ik kwam, werd er gezegd, dus dat klinkt in elk geval positief :) Verder heeft de contactpersoon op UC Davis me nog wel een heel stuk van de kliniek en het lab laten zien, en me aan allerlei mensen voorgesteld, dus wat dat betreft was het toch wel heel leuk! Iedereen is heel aardig en geinteresseerd in wie je bent, wat je doet en waarom je in Davis bent. Ze willen je allemaal wel met vanalles helpen! (Alleen heb ik onderhand geleerd dat het je evengoed waarschijnlijk nog aardig wat moeite kost om te zorgen dat dat ook lukt :p ).
Hoe dan ook, ineens heb ik een middag vrij, wat ook wel lekker is, dus ik ga de -schijnbaar- beroemde botanische tuin hier eens opzoeken, free entrance en overal bloemen in het zonnetje, wat wil een mens nog meer ;) Het zal mij benieuwen of het verder allemaal nog lukt, maar ik hou jullie op de hoogte!
Liefs, Lau.
P.s. bedankt voor alle leuke/lieve reacties tot nu toe! Erg leuk om te lezen :D
gister was de laatste dag dat ik meeliep bij het Equine Hospital en weer eentje vol ervaringen. Er is zoveel te zien en te leren, heerlijk! Voor het eerst een tracheaspoeling gezien en een bronchoalveolaire lavage (voor de niet-veterinairen onder ons: spoeling van de diepe luchtwegen om materiaal te verzamelen voor diagnostiek). Van de BAL gingen we 's middags bij cytologie ook de cellen bekijken om zo volledig mogelijk de patienten te volgen, heel leerzaam. Daarnaast leer ik van alles over ziektes bij paarden waarvan ik nog nooit eerder gehoord heb (komen ze in Nederland wel voor?): Multisystemic Eosinophilic Epitheliotrophic Disease oftewel MEED, en een andere ziekte veroorzaakt door protozoa die volgens mij in NL niet voorkomen en verlammingsverschijnselen tot gevolg heeft. Daarnaast een lezing gehad over de recente uitbraak van EHV-1 die in Californie plaatsgevonden heeft, goeie opfrisser van wat behoorlijk weggezakte kennis :)
De ervaring die echter de meeste indruk op me heeft gemaakt was toch echt mijn eerste ervaring met het omgaan met lama's. In Amerika lopen een stuk meer lama's rond dan in Nederland en het is dan ook onvermijdelijk dat je ze tegenkomt op de kliniek. Ik had in mijn vorige berichtje al iets gemeld over een lama die de kliniek binnengekomen was, jeweetwel, die hele lieve (= trapt en spuugt naar iedereen die het lef heeft in de buurt te komen). Gister zei een van de dierenartsen tegen me: er staat een lama in de stallen met oogworm, als je dat wil zien moet je snel gaan kijken voordat hij naar huis gaat met ontwormingsmiddel! Jaa goed idee, natuurlijk wil ik weleens een lama met oogworm gezien hebben. Ze hadden er alleen niet bij verteld dat het die lieve lama van de dag ervoor was...
Dapper ging ik in mn uppie de lamastal in. Een beetje ongemakkelijk voelde ik me wel, want ik had werkelijk geen flauw idee hoe je een lama benadert of wat dan ook, maargoed wie niet waagt wie niet wint en ik moest en zou een lama met oogworm gezien hebben. Zo gezegd zo gedaan, ik stond voor z'n stal en het beest stond me vrij vriendelijk aan te kijken dus ach.. hoe erg kan het zijn? Handschoentjes en labjas aan en hup, de stal in.
Zodra ik in de stal stond en de staldeur achter me gesloten had, was het lamaplaatje echter nogal veranderd. Met de oren plat in de nek, opgetrokken lippen en ontblote tanden stond het beest me op te wachten. Oei. De stal was niet groot, 3x2 meter, dus veel mogelijkheden voor beiden van ons om uit te wijken waren er niet. Dat interpreteerde ik maar even als een voordeel. Tsja, daar sta je dan, met een moordlustige lama tegenover je. Stapje dichterbij maar proberen.. nog platter gingen de oren in de nek, nog hoger werd het hoofd opgeheven, en zelfs iemand zonder lama-ervaring kon uit deze houding nog opmaken dat er gespuugd ging worden. Maarja, ik wilde die oogworm zien! (En stiekem was ik ook best nieuwsgierig hoe dat is, zo'n spugende lama). Nog een stapje dichterbij, hm toch maar weer achteruit, dichterbij, kom op Lau niet zo kinderachtig, flinke stap voorwaarts en FLATSJ. In your face! Twee stappen terug. Nou geldt voor de meeste dingen dat ze een stuk minder erg zijn als je ze eenmaal een keer hebt meegemaakt, en ook dit viel in die categorie. Dus hup maar weer naar die lama toe, want ik moest toch echt... FLATSJ!
Langzaam drong het tot me door dat dit spelletje zich eindeloos ging herhalen als ik het beest niet een halster zou omdoen, dus ik deed een paar stappen terug, greep het halster van de deur, deed een aantal dappere passen vooruit, en nog een flinke flatsj in mn gezicht later had het beest een halster om en hield zich ineens behoorlijk koest. Zelfs de oortjes gingen weer naar voren. Ik had eindelijk de kans eens goed naar z'n oog te kijken (nadat ik mijn eigen exemplaren even goed had afgeveegd) en was blij mijn klinische plaatjesboek weer verrijkt te hebben met dit geval. Halster weer af en toch maar rustig de stal uit, maar de lama had blijkbaar nu toch door dat ik niet degene was die catheters kwam inbrengen of andere onprettige zaken, dus voelde zich ook niet genoodzaakt me nog een keer na te spugen. Hoe attent. Eenmaal buiten heb ik mn gezicht maar even onder de alcoholpomp gehouden voor de hygiene enzo...
Enfin, aan het eind van de dag zijn we lekker gaan zwemmen met Allison en een vriendin van haar die ook Allison heet, heel gezellig en lekker opgefrist (ghehe). Daarna naar huis, waar Allison's broer ondertussen was, die zou een paar dagen langskomen. Gezellig Mexicaans gekeken en aangezien twee van de drie mensen in de kamer Tour-de-France-verslaafd waren keken we daarnaar, maar ik heb me ondertussen vermaakt met m'n tekenboek :p Ondertussen mijn contactpersoon op UC Davis nog maar even gebeld want ik had niet echt een tijd/verzamelplaats voor vrijdag doorgekregen en opzich is dat wel handig. 12 uur 's middags bij het kantoortje van de buitenlandcoordinator, okee! Daarnaast heb ik nu ook vervoer van Davis naar Loomis geregeld voor zondag, superfijn, want daar zat ik nog een beetje mee in mijn maag.
Eindelijk vrijdag, jippie, eindelijk naar het Genetics Lab om de onderzoekster te ontmoeten die alles weet op het gebied van mijn scriptie-onderwerp! Helaas verliep de dag toch ietsje anders. Ik zal jullie de details besparen, maar vele communicatieproblemen later en een uur wachten verder bleek dat desbetreffende mevrouw niet aanwezig was vandaag, dat het Genetics Lab het heel druk had, en dat mijn contactpersoon het ook heel druk had. Of ik haar zelf niet even kon mailen voor een latere afspraak. Ja leuk, maar dit was mijn laatste dag in Davis en zonder auto is er geen enkele manier om van Loomis naar Davis te komen! ZUCHT. Toch bleek ook hier weer dat een probleem geen probleem is als er niet een oplossing voor is (ja, denk daar maar eens over na :p). De man van Dr. Higgins, die mede-eigenaar van de kliniek in Loomis is, werkt op UC Davis (ik weet wie het is, want hij werkt ook bij het Equine Hospital), en moet dus dagelijks van Loomis naar Davis en terug. Dus, nou maar hopen dat ze me bij de kliniek in Loomis een dagje vrij geven om naar Davis te gaan, dat ik dan met hem mee kan rijden, en dat ik zo als nog een datum kan afspreken met de onderzoekster die ik zo graag wil ontmoeten! Ze wilde me wel heel graag spreken en vond het heel leuk als ik kwam, werd er gezegd, dus dat klinkt in elk geval positief :) Verder heeft de contactpersoon op UC Davis me nog wel een heel stuk van de kliniek en het lab laten zien, en me aan allerlei mensen voorgesteld, dus wat dat betreft was het toch wel heel leuk! Iedereen is heel aardig en geinteresseerd in wie je bent, wat je doet en waarom je in Davis bent. Ze willen je allemaal wel met vanalles helpen! (Alleen heb ik onderhand geleerd dat het je evengoed waarschijnlijk nog aardig wat moeite kost om te zorgen dat dat ook lukt :p ).
Hoe dan ook, ineens heb ik een middag vrij, wat ook wel lekker is, dus ik ga de -schijnbaar- beroemde botanische tuin hier eens opzoeken, free entrance en overal bloemen in het zonnetje, wat wil een mens nog meer ;) Het zal mij benieuwen of het verder allemaal nog lukt, maar ik hou jullie op de hoogte!
Liefs, Lau.
P.s. bedankt voor alle leuke/lieve reacties tot nu toe! Erg leuk om te lezen :D
-
23 Juli 2011 - 10:48
Rianne:
Haaai Lau!
Wat maak je alweer veel leuke dingen mee:D:D Haha, Hil(ama)arisch die lama, hoe ziet lama flatsj er van dichtbij uit? Je hebt 't inmiddels vaak genoeg van dichtbij kunnen bekijken!
Ik moet nog een paar dagen werken bij de oudjes en dan kan ik ook eindelijk op vakantie:D
Heeeeeeeeeeeel veel plezier nog, geniet ervan!
XXXX Rian -
23 Juli 2011 - 15:03
Mam:
dat verhaal van die lama's, daar kom je nooit meer van af!
en hoe was 't in de botanische tuin ?
stuur wat zon hierheen a.u.b., want hier wil die nog niet zo hard schijnen.
veel plezier nog in Davis en morgen óp naar Loomis! -
23 Juli 2011 - 17:26
Laura:
hihi :D Botanische tuin was prachtig, foto's komen binnenkort! Ooit gehoord van een Moonlight Garden? Vroeger in gebruik in hogere kringen in India en Engeland om nachtelijke tuinfeesten te kunnen houden. Een tuin met alleen witte bloemen die het maanlicht reflecteren en zo je feestje verlichten! :) -
23 Juli 2011 - 20:09
Ome Jan:
Dank voor al je verhalen Lau. Je schrijft net zo makkelijk als je praat, wat dat betreft lijk je net een Harlaar ;-) Ik zal het er nog eens met je moeder over hebben ;-) -
24 Juli 2011 - 20:28
Cedes:
Is weer eens iets anders als trappende paarden. Weet je zeker dat het geen welkoms ritueel is voor lamas, dat spugen? Maar goed, leuk om je verhalen te volgen en zo te lezen is het erg leerzaam en goed voor het netwerken. -
24 Juli 2011 - 21:25
Inez:
zonder lach op m'n gezicht kan ik dit toch niet lezen hoor.
Wat is het leuk om je reis op deze manier te kunnen volgen en gelukkig heb je tijd om de verslagen te schrijven.
Ik reis een beetje met je mee!!
liefs inez -
30 Juli 2011 - 18:31
Ome Theo:
Hoi Lau. Het is weer fantastisch jouw leuke reisverslagen te lezen, vooral dat Lama verhaal........geweldig.
Je kunt altijd nog schrijfster worden als het in de dierenlarij niet mocht lukken.
Veel plezier verder................. -
31 Juli 2011 - 10:10
Jeanette:
Lieve Laura,
Geweldig om je (humoristische) verslag te lezen! Heb de neiging een ticket te boeken en naar je toe te komen... Enza Zaden heeft ook contacten met UC Davis: uitwisseling van materiaal,dus die naam kwam me bekend voor. Ik wens je nog heeeeel veel plezier en interessante dagen! Ik wacht je verhalen af. Veel liefs en een dikke knuffel, Jeanette -
31 Juli 2011 - 13:28
Michelle:
hahaha Lau, je vertelt het écht geniaal grappig:P ik kon niet anders dan lachen hier achter mn computertje:P super veel plezier nog! -
12 Augustus 2011 - 11:58
Jette:
WHAHAAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAAHHAAHAHAH die lama!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
