The working part
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Laura
01 Augustus 2011 | Verenigde Staten, Loomis
Hoihoi allemaal!
het is alweer een tijdje geleden, dus tijd voor een nieuw berichtje van mijn kant! Ondertussen ben ik verhuisd naar Loomis, waar ik in een klein appartementje bivakkeer. Maar laten we bij t begin beginnen.
Vorige week zondag ging de wekker op tijd, om nog wat spullen in te kunnen pakken, en - dit is weer zoiets typisch Amerikaans - uit eten te gaan voor ontbijt. Kun je het je voorstellen? Je ontbijt eten in een restaurant? Well, hier is het blijkbaar heel gewoon en ik wilde het weleens proberen :p Erg lekker gegeten zo 's ochtends in het zonnetje, yoghurt met fruit, foto's volgen (hopelijk) nog. Daarna gauw naar huis want om 10 uur stond Brent voor de deur! (De eigenaar van de arabierenstoeterij waar ik 3 jaar geleden gewerkt heb, red.) Hij zou me naar Loomis brengen, maar we gingen eerst langs zijn eigen farm want de paarden moesten gevoerd worden - helemaal niet erg, ik wilde alles wel weer eens terugzien na al die tijd! Ze zijn ondertussen verhuisd naar hun appartementje in de stal, mooi optrekje, en verder was het gewoon heel gezellig om iedereen weer te zien, inclusief Lorenzo! Gauw wat souvenirtjes uitgedeeld voordat we naar Loomis gingen. Ondertussen wilde ik even mijn telefoon checken, want de volgende dag zou ik eventueel naar Davis gaan om de onderzoekster te ontmoeten (poging 3 denk ik?), als ik een lift kon krijgen. Ik had haar gemaild dat ze me maar moest bellen, want zondags zou ik geen toegang tot mijn email hebben. Kortom, die telefoon was even heel belangrijk.
... je raadt het al. Van alle dingen die ik mogelijkerwijs had kunnen vergeten, had ik uitgerekend mijn telefoon in Davis laten liggen. WAAAAAAHHHH!! Mijn Nederlandse mobieltje had ik wel bij me, maar bellen met dat ding is peperduur en de onderzoekster had dat nummer ook niet. Plus, de nummers van de meiden uit Davis stonden daar ook niet in (slim, Lau!). Nouja, eerst maar naar Loomis, naar de kliniek om de sleutel op te halen. Daar ontmoette ik Dr. Higgins, met wie ik al die tijd contact had gehad, superaardige vrouw. Het duurde even voordat ze kwam en ondertussen was Brent zo aardig om te proberen naar Davis te rijden om mijn telefoon te halen, maar het verkeer stond dusdanig vast dat hij algauw weer terug was. De man van Dr. Higgins, die me een lift zou kunnen geven naar Davis omdat hij daar werkt, had uitgerekend de komende week vrij dus die week naar Davis gaan was uitgesloten. Ik bedacht dat ik, nu ik toch op de kliniek was, wel even de onderzoekster kon mailen dat het niet ging lukken maandag. Helaas lagen internet en telefoon eruit. Hoe was het ook alweer, de wet van dingetje, dat als 1 ding misgaat..? Murphy, dat was het.
Anyway. Wij naar het appartementje, dat klein maar netjes was en een eigen badkamertje had. Het is (best apart) in de garage gebouwd van het huis van Jill, een van de receptionistes op de kliniek. Een bedbank, tafeltje, koelkastje, magnetron en servieskastje, en dat was het! :) Ik kon eventueel de keuken van Jill gebruiken als ik wilde koken (graaag, 4 weken magnetronmaaltijden eten leek me niet zo'n goed idee) en sowieso was ik altijd welkom in haar huis zei ze. Ze heeft een superlief hondje ook trouwens. Anyway, ik gedropt, spullen gedropt, Brent en Dr. Higgins vertrokken weer en daar zat ik in mn appartementje in Loomis!
Hmm. Dat is toch wel ff een overgang, van een gezellig 2-persoons studentenhuis in Davis met altijd iemand om je heen naar een in-je-uppie appartmentje in de middle of nowhere (zonder telefoon!). Ik wist ff niet zo goed wat ik met mezelf aan moest nadat ik al mn spullen uitgepakt en opgeborgen had, dus ik deed een beetje besluiteloos de voordeur maar eens open en daar, op ooghoogte, hing vlak voor me een kleine kolibrie stil in de lucht (stil is niet helemaal het goede woord, het op 1 plaats in de lucht blijven hangen is het gevolg van het mega-hyperactief bewegen van twee kleine vleugeltjes, maar anyway). Hij bleef een tijdje hangen, keek me eens aan, vloog naar een bloem, zoog wat nectar, ging me vanuit de boom eens aan zitten kijken en vloog tenslotte weg. Maar ik had weer even mijn positieve flow terug. Tuurlijk was ik niet in mn uppie hier! :) Vervolgens besloot ik maar eens de fiets te pakken en Loomis te verkennen. Volgens de borden heeft dit plaatsje 6261 inwoners (hoe vaak zouden ze dat updaten?) en het is verder erg klein, allemaal kleine winkeltjes met namen als 'Loomis Farmers Market', 'Horseshoe Bar Grill' (aan de Horseshoe Bar Road), en meer van zulks. Gelukkig heeft het dorp wel fietspaden. Het is een beetje heuvelachtig, dus het elke dag 20 min fietsen op mijn mountainbike naar de kliniek (en 20 min terug aan het eind van de dag :p) levert een mooie dagelijkse workout op. Vooral als je je boodschappen in 3 tassen over je fiets en jezelf verdeelt op dagen dat die gehaald moeten worden (moet je die Amerikanen zien kijken als ik beladen met tassen langsfiets! Haha!)
Eenmaal terug heb ik wat gegeten en toen had ik net bedacht dat ik maar wat ging tekenen ofzo, toen Jill ineens aanklopte. Of ik meewilde naar een concert, direct vertrek? Uhhh okee! Eenmaal in de auto vertelde ze dat het ging om een concert van Train, nu ben ik superslecht in namen dus het duurde even voordat tot me doordrong wie dat ook alweer waren... ECHT?? :D Maar het werd nog veel beter. Blijkbaar kent Jill iemand die productiemanager is, en blijkbaar heeft ze daardoor altijd beschikking over.. backstage kaarten :D. Jaa, echt. De avond van mijn leven! Vlak voor het podium met een cocktailtje in de hand het hele concert gevolgd, tot het laatste nummer. Toen werd ik meegesleept door Jill backstage, om het laatste nummer ON STAGE aan de zijkant van het podium te beluisteren! WOAAAAAH :D Haha dat was echt het coolste wat ik de afgelopen tijd gedaan heb denk ik, hihi! Daarna kreeg ik door 1 van de crew members nog een tshirt (Local Crew Train Tour 2011 staat erop), nou, mijn avond kon niet meer stuk :D
De rest van de afgelopen week heb ik dagelijks op de kliniek gewerkt. 's Ochtends om 8 uur present (= half 8 op de fiets), en meestal ga ik 's avonds rond 7 uur weer richting huis. Iedereen is superaardig hier, hele gezellige (en vaak ook heel humoristische) werksfeer, superleuk! Je voelt je snel thuis op de kliniek en ze hebben bijna elke 2 weken een andere student op bezoek (dat ik er 4 weken rondloop is soortvan een uitzondering), dus ze zijn gewend aan nieuwe gezichten. Ik word vooral op sleeptouw genomen door Lauren, die een internship doet hier, maar ga ook regelmatig mee in de auto met de andere dierenartsen naar klanten in de omgeving. Veel verschillende patienten, veel te zien en veel te leren! Niet alleen paarden overigens, afgelopen week heb ik geholpen met schapen en lama's bekappen. Afgelopen zaterdag was een hele drukke dag, ik was pas half 12 thuis, toen moest ik nog eten (leve de McDrive), en had 2 dieren dood zien gaan die dag dus ik had het wel eventjes gehad. Part of the job, natuurlijk, maar de afgelopen week zijn er extreem veel paarden geeuthanaseerd en op een gegeven moment heb je het wel een beetje gehad daarmee! Overigens was maar 1 van de gevallen van zaterdag een paard (super sneu, gezond beestje van 9 die zich verwond had aan de trailer, 3 pezen gescheurd en gewricht kapot, dus niks meer aan te doen..). De andere was een ontzettend schattig mini-ezel veulentje genaamd Marcel van een maand oud, die binnenkwam met zware ademhalingsproblemen. Zijn bloedwaarden waren zeer verontrustend en een rontgenfoto van zijn longen wees uit dat ze vol stonden met vloeistof. Nadat ik 4 uur naast het beestje had gezeten in de intensive care, z'n hoofdje steeds vasthoudend zodat hij een beetje beter kon ademen, ging hij helaas dood. :(
Gelukkig zijn er ook veel dingen die wel goed aflopen, zoals het paard dat in zijn neus gebeten was door een ratelslang en afgelopen week naar huis mocht! Ook simpeler zaken, zoals het onderhouden van een gebit of het spoelen van abcessen komen langs, kortom, veel afwisseling en dat maakt het leuk hier :D.
Nou, tijd om weer aan het werk te gaan, volgens mij gaan ze zo een paard onder verdoving brengen om met een scoop de pezen te bekijken, en daar wil ik bij zijn! Tot schrijfs!
Liefs, Laura.
P.s. Gister lekker wezen shoppen in Roseville met een van de meiden, ik hoop dat mijn koffer straks nog dicht past :D
het is alweer een tijdje geleden, dus tijd voor een nieuw berichtje van mijn kant! Ondertussen ben ik verhuisd naar Loomis, waar ik in een klein appartementje bivakkeer. Maar laten we bij t begin beginnen.
Vorige week zondag ging de wekker op tijd, om nog wat spullen in te kunnen pakken, en - dit is weer zoiets typisch Amerikaans - uit eten te gaan voor ontbijt. Kun je het je voorstellen? Je ontbijt eten in een restaurant? Well, hier is het blijkbaar heel gewoon en ik wilde het weleens proberen :p Erg lekker gegeten zo 's ochtends in het zonnetje, yoghurt met fruit, foto's volgen (hopelijk) nog. Daarna gauw naar huis want om 10 uur stond Brent voor de deur! (De eigenaar van de arabierenstoeterij waar ik 3 jaar geleden gewerkt heb, red.) Hij zou me naar Loomis brengen, maar we gingen eerst langs zijn eigen farm want de paarden moesten gevoerd worden - helemaal niet erg, ik wilde alles wel weer eens terugzien na al die tijd! Ze zijn ondertussen verhuisd naar hun appartementje in de stal, mooi optrekje, en verder was het gewoon heel gezellig om iedereen weer te zien, inclusief Lorenzo! Gauw wat souvenirtjes uitgedeeld voordat we naar Loomis gingen. Ondertussen wilde ik even mijn telefoon checken, want de volgende dag zou ik eventueel naar Davis gaan om de onderzoekster te ontmoeten (poging 3 denk ik?), als ik een lift kon krijgen. Ik had haar gemaild dat ze me maar moest bellen, want zondags zou ik geen toegang tot mijn email hebben. Kortom, die telefoon was even heel belangrijk.
... je raadt het al. Van alle dingen die ik mogelijkerwijs had kunnen vergeten, had ik uitgerekend mijn telefoon in Davis laten liggen. WAAAAAAHHHH!! Mijn Nederlandse mobieltje had ik wel bij me, maar bellen met dat ding is peperduur en de onderzoekster had dat nummer ook niet. Plus, de nummers van de meiden uit Davis stonden daar ook niet in (slim, Lau!). Nouja, eerst maar naar Loomis, naar de kliniek om de sleutel op te halen. Daar ontmoette ik Dr. Higgins, met wie ik al die tijd contact had gehad, superaardige vrouw. Het duurde even voordat ze kwam en ondertussen was Brent zo aardig om te proberen naar Davis te rijden om mijn telefoon te halen, maar het verkeer stond dusdanig vast dat hij algauw weer terug was. De man van Dr. Higgins, die me een lift zou kunnen geven naar Davis omdat hij daar werkt, had uitgerekend de komende week vrij dus die week naar Davis gaan was uitgesloten. Ik bedacht dat ik, nu ik toch op de kliniek was, wel even de onderzoekster kon mailen dat het niet ging lukken maandag. Helaas lagen internet en telefoon eruit. Hoe was het ook alweer, de wet van dingetje, dat als 1 ding misgaat..? Murphy, dat was het.
Anyway. Wij naar het appartementje, dat klein maar netjes was en een eigen badkamertje had. Het is (best apart) in de garage gebouwd van het huis van Jill, een van de receptionistes op de kliniek. Een bedbank, tafeltje, koelkastje, magnetron en servieskastje, en dat was het! :) Ik kon eventueel de keuken van Jill gebruiken als ik wilde koken (graaag, 4 weken magnetronmaaltijden eten leek me niet zo'n goed idee) en sowieso was ik altijd welkom in haar huis zei ze. Ze heeft een superlief hondje ook trouwens. Anyway, ik gedropt, spullen gedropt, Brent en Dr. Higgins vertrokken weer en daar zat ik in mn appartementje in Loomis!
Hmm. Dat is toch wel ff een overgang, van een gezellig 2-persoons studentenhuis in Davis met altijd iemand om je heen naar een in-je-uppie appartmentje in de middle of nowhere (zonder telefoon!). Ik wist ff niet zo goed wat ik met mezelf aan moest nadat ik al mn spullen uitgepakt en opgeborgen had, dus ik deed een beetje besluiteloos de voordeur maar eens open en daar, op ooghoogte, hing vlak voor me een kleine kolibrie stil in de lucht (stil is niet helemaal het goede woord, het op 1 plaats in de lucht blijven hangen is het gevolg van het mega-hyperactief bewegen van twee kleine vleugeltjes, maar anyway). Hij bleef een tijdje hangen, keek me eens aan, vloog naar een bloem, zoog wat nectar, ging me vanuit de boom eens aan zitten kijken en vloog tenslotte weg. Maar ik had weer even mijn positieve flow terug. Tuurlijk was ik niet in mn uppie hier! :) Vervolgens besloot ik maar eens de fiets te pakken en Loomis te verkennen. Volgens de borden heeft dit plaatsje 6261 inwoners (hoe vaak zouden ze dat updaten?) en het is verder erg klein, allemaal kleine winkeltjes met namen als 'Loomis Farmers Market', 'Horseshoe Bar Grill' (aan de Horseshoe Bar Road), en meer van zulks. Gelukkig heeft het dorp wel fietspaden. Het is een beetje heuvelachtig, dus het elke dag 20 min fietsen op mijn mountainbike naar de kliniek (en 20 min terug aan het eind van de dag :p) levert een mooie dagelijkse workout op. Vooral als je je boodschappen in 3 tassen over je fiets en jezelf verdeelt op dagen dat die gehaald moeten worden (moet je die Amerikanen zien kijken als ik beladen met tassen langsfiets! Haha!)
Eenmaal terug heb ik wat gegeten en toen had ik net bedacht dat ik maar wat ging tekenen ofzo, toen Jill ineens aanklopte. Of ik meewilde naar een concert, direct vertrek? Uhhh okee! Eenmaal in de auto vertelde ze dat het ging om een concert van Train, nu ben ik superslecht in namen dus het duurde even voordat tot me doordrong wie dat ook alweer waren... ECHT?? :D Maar het werd nog veel beter. Blijkbaar kent Jill iemand die productiemanager is, en blijkbaar heeft ze daardoor altijd beschikking over.. backstage kaarten :D. Jaa, echt. De avond van mijn leven! Vlak voor het podium met een cocktailtje in de hand het hele concert gevolgd, tot het laatste nummer. Toen werd ik meegesleept door Jill backstage, om het laatste nummer ON STAGE aan de zijkant van het podium te beluisteren! WOAAAAAH :D Haha dat was echt het coolste wat ik de afgelopen tijd gedaan heb denk ik, hihi! Daarna kreeg ik door 1 van de crew members nog een tshirt (Local Crew Train Tour 2011 staat erop), nou, mijn avond kon niet meer stuk :D
De rest van de afgelopen week heb ik dagelijks op de kliniek gewerkt. 's Ochtends om 8 uur present (= half 8 op de fiets), en meestal ga ik 's avonds rond 7 uur weer richting huis. Iedereen is superaardig hier, hele gezellige (en vaak ook heel humoristische) werksfeer, superleuk! Je voelt je snel thuis op de kliniek en ze hebben bijna elke 2 weken een andere student op bezoek (dat ik er 4 weken rondloop is soortvan een uitzondering), dus ze zijn gewend aan nieuwe gezichten. Ik word vooral op sleeptouw genomen door Lauren, die een internship doet hier, maar ga ook regelmatig mee in de auto met de andere dierenartsen naar klanten in de omgeving. Veel verschillende patienten, veel te zien en veel te leren! Niet alleen paarden overigens, afgelopen week heb ik geholpen met schapen en lama's bekappen. Afgelopen zaterdag was een hele drukke dag, ik was pas half 12 thuis, toen moest ik nog eten (leve de McDrive), en had 2 dieren dood zien gaan die dag dus ik had het wel eventjes gehad. Part of the job, natuurlijk, maar de afgelopen week zijn er extreem veel paarden geeuthanaseerd en op een gegeven moment heb je het wel een beetje gehad daarmee! Overigens was maar 1 van de gevallen van zaterdag een paard (super sneu, gezond beestje van 9 die zich verwond had aan de trailer, 3 pezen gescheurd en gewricht kapot, dus niks meer aan te doen..). De andere was een ontzettend schattig mini-ezel veulentje genaamd Marcel van een maand oud, die binnenkwam met zware ademhalingsproblemen. Zijn bloedwaarden waren zeer verontrustend en een rontgenfoto van zijn longen wees uit dat ze vol stonden met vloeistof. Nadat ik 4 uur naast het beestje had gezeten in de intensive care, z'n hoofdje steeds vasthoudend zodat hij een beetje beter kon ademen, ging hij helaas dood. :(
Gelukkig zijn er ook veel dingen die wel goed aflopen, zoals het paard dat in zijn neus gebeten was door een ratelslang en afgelopen week naar huis mocht! Ook simpeler zaken, zoals het onderhouden van een gebit of het spoelen van abcessen komen langs, kortom, veel afwisseling en dat maakt het leuk hier :D.
Nou, tijd om weer aan het werk te gaan, volgens mij gaan ze zo een paard onder verdoving brengen om met een scoop de pezen te bekijken, en daar wil ik bij zijn! Tot schrijfs!
Liefs, Laura.
P.s. Gister lekker wezen shoppen in Roseville met een van de meiden, ik hoop dat mijn koffer straks nog dicht past :D
-
01 Augustus 2011 - 18:06
Aranka:
Wooooooooow gewoon backstage bij Train, super cool!!!!!!
En echt weer typisch dat je je telefoon vergeet........ *zucht*
Wat kook je zoal daar?
Xxx -
01 Augustus 2011 - 19:15
Opa En Oma:
Je bent al aardig bezig een echte diehard te worden / wezen ! as is nog eens een Spartaanse dagindeling... en niet eens een vrije zondag ! Dat lazen we gisteren tenminste in een verslag dat mama had meegneomen naar E., waar een flink deel van de voor- en nazaten was vergaderd en "mooi aanzat, zonder dom kijken uiteraard. Anyway, je doet wel erg veel op, maar we hadden je (ook) graag nog wat ruimte gegund"voor nog leukere dingen zoals sightseeing b.v. Maar .... door je - overigens goed verzorgde - reisverslagen ben je vaak onderwerp van gesprek, ook al merk je daar niet direct wat van: komt wel goed van pas als je weer hier bent, weten we meteen waar je het over hebt !
By the way, hier gaat alles zo z'n gangetje, het "weert" niet allemaal mee, maar dat is typisch een Hollandse zomer ! Heb je intussen wel de aangekondigde airco (of het nog steeds arko ?
Sterkte gewenst en veel plezier, want dat heb je toch ook !
Dikke kus / hug van ons. -
01 Augustus 2011 - 19:21
Mam En Pap:
Leuk dat je weer tijd hebt om achter de pc te kruipen, het verslag is het lezen weer waard! Wat heb je toch allemaal geshopt in Roseville (dacht dat je eten moest kopen :)
Aanrader van pap: koop je het paardenboek wel? Als je het niet doet, krijg je vast spijt.
Veel (werk)plezier en tot horens of schrijfs, dikke kus van ons allemaal! -
01 Augustus 2011 - 21:24
Ome Jan:
Dus behalve je vader en ik ben jij nu ook van de treinen. Laten we een club beginnen ;-) -
03 Augustus 2011 - 08:02
Marissa:
Wat schrijf je toch leuke verslagen, wij lezen ze met plezier en zien weer uit naar de volgende. Wat een belevenissen! Nog veel plezier, dikke kus van ons. -
04 Augustus 2011 - 02:34
Laura:
Thanks voor de leuke reacties allemaal! Kleine update op de Spartaanse dagindeling: na enige navraag blijkt dat ik zelf mag weten of ik de weekenden werk, pfew :) Dus heb afgelopen zondag vrij genomen, en hou in elk geval t laatste weekend vrij om in te pakken. Verder zien we wel hoe het loopt..! :)
@Arank: haha. Tsja. Pizza's, mais (verslaving!!), ik eet veel uit want dat is bijna goedkoper dan koken, en wat ik niet opkrijg neem ik mee in doggie bags en eet ik thuis weer savonds haha. Oh en mexicaans. Maar mn koelkast is niet zo groot, dus het is een beetje creabea af en toe! :p
xxx -
04 Augustus 2011 - 02:36
Laura:
en wat de airco betreft, die arriveert pas als ik weg ben.. maar, ik ben vandaag verhuisd naar binnenshuis want de out-of-town dierenarts kwam ineens opdagen dus ik heb ruimte voor ' m gemaakt! In huis is t veel gezelliger en koeler, dus 2 vliegen in 1 klap :D -
04 Augustus 2011 - 07:24
Suzanne Ten Brinke:
Tjonge Laura wat een avonturen, leuk om te lezen.
Heel veel plezier daar en succes gewenst.
Groetjes Suzanne. -
06 Augustus 2011 - 13:46
Sharon:
Heey Lau,
Jeetje wat een avontuur zeg! Echt geweldig hoe je het allemaal doet! Hoop je gauw te spreken wanneer je terug bent, ben wel benieuwd naar nog meer verhalen ;)
Liefs Sharon -
12 Augustus 2011 - 12:07
Jette:
HAHAHAHAHAHAHA again! omg jij bent echt zoooo typisch jezelf waar ter wereld je ook bent. HOE KAN JE NOU JE TELEFOON VERGETEN!!!! haha loser!!! anyways hoop dat je koffer nog dichtpast! en je komt half 9 in de ochdtend aan, dat weet ik nog, maar waarvandaan dan precies? geen tussenstop? xoxo nog 1 verslag te gaan dan ga ik eerst maar eens boodschappen doen, voordta ik zal beginnen met leren natuurlijk :p -
14 Augustus 2011 - 17:11
Cedes Bakker:
Mooie verhalen allemaal, ik mis de States wel als ik jouw verhalen lees
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
